Dat is toch niet van deze tijd!
‘Dat is toch niet meer van deze tijd!’ en ‘Denk aan je pensioen!’ dat waren de reacties die Ann kreeg toen ze besloot om fulltime thuis te blijven bij haar kinderen.
Lees nu haar verhaal op Het Moederfront.
Similar Posts
Android? Is dat een robot?
Ik voel me vaak nogal dommig als het gaat om smartphones en mobiele telefonie in het algemeen. Het heeft ook heel lang geduurd voordat ik wist wat ‘android’ toch betekende. Ik dacht namelijk dat dit een…
Uit met mijn man
De afgelopen drie weken had mijn man zomervakantie. Zoals elk jaar bleven we gewoon lekker thuis. Maar we zijn wel een keer samen naar Dinxperlo/Suderwick geweest en dus in het buitenland : ) Lunch in…
De perfecte tas vinden: 6 praktische tips
Het is alweer zo’n vier jaar geleden dat ik bij de V&D een tas kocht, die de perfecte tas blijkt te zijn. De perfecte tas voor mij is… Mijn perfecte tas is neutraal van kleur,…
A-merken
Als ik aan Dasty schoonmaakmiddelen denk, dan denk ik niet aan een A-merk. Dus ik moest een beetje glimlachen toen ik vanochtend bij de Wibra een groot bord zag staan met daarop pontificaal: A-merk Dasty!…
Goed van haar om te kiezen dat ze thuis voor haar kindje blijft zorgen. Ik heb het ook jaren lang gedaan en nooit spijt van gehad, onze meiden geven ook nu aan dat ze blij waren om altijd wel iemand thuis aan te treffen als ze uit school kwamen zodat ze hun verhaal kwijt konden. Ook kwamen er vaak vrienden en vriendinnen mee want hier was het tenminste gezellig zeiden ze dan. Een groter compliment had ik niet kunnen krijgen. Van andere mensen kreeg ik wel vaak de vraag “verveel je je nou nooit heel de dag thuis”? Dan had ik vaak het gevoel dat ik alles moest opsommen wat ik op een dag deed. Gelukkig ging dat redelijk snel over en bedacht ik me dat ik aan niemand verantwoording hoefde af te leggen zolag alles lekker liep hier in huis.
Ik snap het wel dat (jonge) moeders thuisblijven, maar heb het zelf nooit gedaan en zou het ook nooit doen. Persoonlijk vind ik financiële onafhankelijkheid erg belangrijk.Toen ik na 26 jaar huwelijk ging scheiden, was ik maar wat blij dat ik mezelf kon onderhouden. Het volgende gold niet in mijn geval, want mijn ex-man en ik zijn ‘goed’ uit elkaar gegaan, maar er zijn stellen die fantastische afspraken gemaakt hebben toen er kinderen kwamen en de moeders thuisbleven, maar toen het op scheiden aankwam, stonden de dames met lege handen en konden ze naar de bijstand. Die daar volgens mij niet voor bestemd is.
Ik werkte niet fulltime toen mijn zoon (nu 30) schoolgaand was en was ‘s middags meestal thuis als hij uit school kwam, maar dit kan niet in alle gevallen.
Weet niet of het toeval is, maar de kinderen van werkende moeders uit mijn zoons basisschoolklas genoten allen academisch onderwijs, in tegenstelling tot de rest van de klasgenoten.
Ik zal iemand die thuisblijft niet veroordelen, maar diep in mijn hart vind ik het niet van deze tijd. Iedereen die daartoe geestelijk en lichamelijk in staat is zou voor zichzelf moeten kunnen zorgen.
Zelf had ik trouwens een werkende (50%) moeder en was mijn vader een geëmancipeerde man.
Toen ik zwanger was van ons eerste kindje (32 jaar geleden) namen mijn man en ik de beslissing dat we zelf voor de opvang van onze kinderen zouden zorgen. Ik diende mijn ontslag in op het werk om fulltime huismoeder te worden. Financieel was het een flinke stap achteruit aangezien mijn wedde, de grootste, wegviel en we sindsdien moesten rondkomen met het (gemiddelde) inkomen van mijn man.
Wij zijn er, door zuinig te leven, in geslaagd om een eigen woning te verwerven, de studies van de kinderen te bekostigen (eentje 7 jaar unief, ander 6 jaar unief) en voor de kinderen een mooi bedrag te sparen dat ze meekregen eens ze zelfstandig gingen wonen. Voor onszelf spaarden we voor onze oude dag. Onze oude dag is ondertussen aangebroken en ik ben nog steeds thuisblijfmoeder : mijn man heeft graag dat er iemand thuis is als hij van het werk komt en ik schik mijn huishoudelijk werk, werk in de tuin, klusjes in huis zodanig dat ik ‘vrij’ ben als hij van het werk thuiskomt zodat we samen kunnen genieten van de tijd die we samen hebben.
Ik ben vaak thuis en als de kinderen opvang nodig hebben voor de kleinkinderen, ben ik altijd beschikbaar. Ik sta altijd klaar om bejaarde familieleden, buren te helpen.
Financieel hebben we het nu ruimer of vroeger omdat mijn man bijkomende opleidingen volgde met promotie als gevolg, het huis is al een paar jaar volledig afbetaald, de kinderen zijn het huis uit….. Ons inkomen steeg dus terwijl de kosten verlaagden. Desondanks leven we nog altijd even zuinig of vroeger en daardoor kunnen we maandelijks vrij veel sparen. Regelmatig sponsoren we de kinderen want zij zijn jong en ‘t is nu dat ze het geld nodig hebben voor verbouwingen…..
Ik heb ooit de opmerking gekregen dat ik te lui was om te werken en dat ik een parasiet was die teerde op het inkomen. Die opmerking heeft zowel mijn man als mij enorm gekwetst want wij kozen bewust dat ik thuis bleef om de kinderen op te vangen en op te voeden zonder het gejaag en de stress die vaak heerst in een gezin met 2 uithuiswerkende ouders en kinderen.
In elk geval was de keuze om mijn werk op te geven om fulltime voor kinderen, huishouden en man te zorgen voor ons gezin de beste oplossing en het heeft ons nog geen moment gespeten dat wij destijds die beslissing namen. Ik was en ben er altijd voor man en kinderen en de kinderen zijn opgevoed zonder stress. Ik denk dat zoiets onbetaalbaar is…..
Wat fijn dat je er zo positief op terug kijkt Liesbet! Dat is goed om te horen. Je hoort ook altijd dat niemand op zijn sterfbed zegt: ‘Had ik maar meer tijd op mijn werk doorgebracht.’
Een hartverwarmend besluit! In deze tijd een dappere daad.
Twintig jaar geleden moest je je schamen als je ging werken en nu moet je je schamen als je thuisblijft. We leven in een rare wereld. Wel jammer dat het de vrouwen zijn die de beslissing moeten nemen. Van een man wordt niet verwacht dat hij huisman wordt…
Nee, dat verwondert mij ook altijd wel Mirjam. Een man die huisman wordt is heel bijzonder. Maar ook zij kampen met vervelende stereotypes.
Jammer dat de keuze meestal door de vrouw wordt gemaakt om thuis te blijven. waarom niet allebeide een tandje minder werken en meer zorgen? Zo hebben wij het thuis wel geregeld en dat voldoet heel goed. Ik kan me altijd vreselijk ergeren aan reden die moeders opgeven om niet buitenshuis te gaan werken ‘dan zie ik mijn kind opgroeien en voed ik het zelf op’. Wanneer ik dan zeg dat de vaders dan blijkbaar buitenspel staan in het leven van het kind, klopt dat niet volgens deze moeders. Maar de vaders krijgen niet de kans om tijd door te brengen met hun kind omdat zij wel buitenshuis full time moeten werken om de rekeningen te betalen….
Olga
Dag Olga, helemaal mee eens dat de keuze even goed door de man gemaakt mag worden! In onze situatie kwam dat nu het beste uit dat ik degene was die thuis bleef, maar zoals ik ook in het interview zeg, zou mijn man maar al te graag wisselen en is het heel moeilijk voor hem om ons zoontje telkens twee weken te missen.