Ik ben een reislijder
Nee, ik heb geen domme spelfout gemaakt in het woord reisleider. Deze post gaat daadwerkelijk over het fenomeen reislijder. Een reislijder is iemand die het liefst thuis blijft. Op vakantie gaan boezemt hem of haar alleen maar angst en weerzin in.
Dictatuur van het geluk: onder het juk van psychologische correctheid
Ik kwam het woord reislijder tegen in het boek Dictatuur van het geluk: onder het juk van psychologische correctheid van psycholoog Jeffrey Wijnberg.
Hij schrijft daarin onder andere fascinerende dingen over het verschijnsel 'op vakantie gaan'.
Mijn favoriete stukje:
'Nee, reizen mag dan avontuurlijk heten, het roept ook gelijk de vraag op of het gewone leven dan niet goed genoeg is. En voor wie reisangst heeft, is dat nu juist de kern van de zaak: hij houdt van zijn vertrouwde omgeving, vindt het prettig om verstaanbaar te zijn in de moerstaal en ervaart houvast en veiligheid in zijn dagelijkse rituelen. Door op reis te gaan wordt het vertrouwde ritme van herhaling ruw verstoord.
Het grootste probleem van de reislijder is zijn schaamte voor het gegeven dat hij zo uit de toon valt. Maar ik zeg: het zijn juist de reisfanaten die ontspoord zijn geraakt.'
Feest van herkenning
Ik vind bovenstaand stukje herkenbaar. Want ook ik houd erg van mijn vertrouwde omgeving en het normale dagelijkse ritme. Dat biedt me voldoende uitdaging; en ik heb dan ook geen behoefte aan bungeejumpen of parachute springen en zwemmen met dolfijnen.
Het dagelijks bestaan met vijf kinderen voorziet mij ruim voldoende in adrenaline en verrassingen.
Maar ook ik voel me soms uit de toon vallen, omdat het toch de norm is dat op vakantie gaan Leuk is. En dat ik mijn man en kinderen misschien zelfs wel tekort doe, door niet op vakantie te gaan. Aargh.
Praktische informatie
Ben je nieuwsgierig naar Jeffrey Wijnbergs boek? Het is voor 16,95 te koop bij bol.com.
Twijfel jij wel eens aan jezelf? Waar worstel jij wel eens mee omdat je niet lijkt te voldoen aan de norm?
Qua persoon twijfel ik niet aan mezelf. Qua uiterlijk wel, omdat ik zeker niet voldoe aan de norm. Ik heb namelijk geen borsten. Op vakantie gaan vind ik leuk (nu al jaren geen tijd voor vanwege ons bedrijf), maar in bikini gaan (wat ook bij vakantie hoort) vind ik vreselijk. Geef mij maar iets frissere temperaturen zodat ik maar geen bikini aanhoef, dan vind ik alles prima.
Je kunt tegenwoordig toch zoveel meer aan dan alleen een bikini!
Er zijn de mooiste tankini`s. Zelfs met fladderige topje, dan merk je helemaal niks meer (zit uiteraard wel iets straks onder anders krijgen we rare taferelen;) )
Ik stond ook achterin de rij toen de boezems werden uitgedeeld ; )
Wonderlijk hoe we kunnen worstelen met ons lichaam Mama Lifestyle. Ik vind jou altijd zo mooi op je profielfoto staan!
Ik ga het boek gelijk reserveren bij de bieb, ik herken het wel. Ik hoef ook niet ver van huis, er is zoveel om en rond huis wat al erg avontuurlijk genoeg is.
Op jouw vraag is het eerste antwoord wat in me opkomt 'altijd'. Doe ik het wel goed, doe ik het wel goed genoeg, had ik het toch niet beter anders kunnen doen? Heel vermoeiend. En het gaat over van alles, opvoeden, schoonmaken, sociale contacten.
Het is een onzekerheid waar ik maar moeilijk vanaf kom.
Vermoeiend is dat hè? Soms zou je willen dat je je hoofd even 'af' kon zetten, net zoals een hoed!
20 jaar geleden vond ik mijn leven boeiend genoeg en zag ik niet in waarom ik het avontuur zou gaan opzoeken. Maar toen ik, lang daarna, in een andere levensfase verkeerde, vond ik het toch wel héél fijn om in de zomer de vrijheid van het kamperen te kunnen ervaren!
Dat boek lijkt me intrigerend, alleen al om die titel.
Het heeft behalve met persoonlijkheid denk ik inderdaad ook wel met levensfase te maken. Als je in rustiger vaarwater zit, komt er denk ik vanzelf meer ruimte voor een verlangen naar avontuur en nieuwe prikkels.
'De Norm' heeft naar mijn mening een te grote overwaardering. En nee.... ik voldoe vaak niet aan de norm.
Op het eerste gezich misschien wel, maar bij nader inzien niet. Ik vind namelijk dingen (als in heb een eigen mening ;-)).
Veel twijfel heb ik niet, maar soms is het lastig, omdat je dan steeds net niet binnen een clubje past.
Als ik al ergens mee worstel, dan is het mijn eigen stelligheid. Niet omdat ik vaak mis zit, maar omdat het niet gangbaar is om buiten de gebaande paden dingen te vinden en daar ook naar te leven / ze uit te spreken, zoals jij hebt met je voorkeur om thuis vakantie te houden.
Conclusie: gewoon fijn niet op vakantie gaan als het niet bij je past. Niet iedereen is hetzelfde (gelukkig!).
Dat laatste is inderdaad heel erg waar. En wat zou het saai zijn als wel iedereen hetzelfde was. En degene die niet op vakantie gaan kunnen mooi fungeren als 'lokale bewoners' voor de toeristen : )
Ik twijfel(de) voortdurend aan mezelf. Ik heb altijd het gevoel gehad me te moeten verantwoorden voor mijn keuze thuis te blijven voor de kinderen. Wij hebben een ouderwets kostwinnersmodel hier thuis en dat is voor mensen van mijn generatie (geboortejaar 1957) niet erg geemancipeerd. Toch voelen wij ons er goed bij.
Ik ben verder ruimdenkend, modern in mijn opvattingen, vind ook dat iedereen zijn leven moet inrichten naar eigen inzicht.
Wat dan voor mijn zelfbeeld ook nog niet meehelpt:.......ik durf niet in de auto te rijden....(heb wel een rijbewijs).
Wat een sukkel he hahaha.
Voel jij je alsjeblieft niet schuldig. Je moet gewoon doen waar je je goed bij voelt. Je kinderen gaan op den duur hun eigen weg en je man zou allang geprotesteerd hebben als hij het niet met je eens was wat betreft de vakantie.
Wilma, ik ben van 1956 en ben ook altijd thuis gebleven voor mijn (twee) kinderen. Wel ondertussen cursussen en studies gedaan en buurtwerk en zo, maar geen betaald werk. En ik heb niet eens een rijbewijs! (ga het ook niet meer halen, hoewel ik in het buitengebied woon).
Nooit spijt van gehad dat ik full-time moeder was. Ik snap niet hoe anderen dat redden met dubbele banen, huishouden, kinderen en sociale contacten. Ik zou er knettergek van worden. Terwijl ik me ook kan voorstellen dat vrouwen tegen de muren opvliegen als ze altijd maar thuis zijn met hun kinderen. 'Ieder moet op eigen wijze zalig worden', is een (heel ouderwetse!) uitspraak van mijn man. Waarom zou je je moeten verantwoorden voor je keuzes? Gek genoeg heeft niemand mij ooit erop aangesproken dat ik niet buitenshuis werkte. Of misschien is mij dat gewoon niet opgevallen of bijgebleven, haha.
Wat ik maar zeggen wil: je bent geen sukkel en je hebt een prima keuze gemaakt in mijn ogen. Heerlijk toch voor je kinderen, dat er altijd iemand thuis was voor hen?
Hartelijke groet,
Liesbeth
Mooi gesproken Liesbeth. En die uitspraak van je man ga ik onthouden!
Liesbeth, dankjewel voor je uitgebreide antwoord. Hier knap ik van op! :-)
Bedankt voor je fijne reactie Wilma.
Wat betreft dat autorijden moet ik denken aan wat Jeffrey Wijnberg daar misschien over zou zeggen. Hij zou denk ik vinden dat als jij je niet prettig voelt in de auto het prima is om met de fiets te gaan of met de bus. Hij vindt dat we met z'n allen overdreven politiek correct zijn geworden dat je altijd alle angsten maar moet overwinnen.
Volgens hem hebben sommige angsten een beschermende functie, en hoeven ze niet allemaal te worden overwonnen.
Dat van die beschermende functie denk ik ook. Ik weet zeker dat het echt voor niemand goed is als ik auto ga rijden........
Dan is het dus eigenlijk helemaal goed zo Wilma!
Ik vind het heerlijk om er even uit te zijn (weekendje of een paar weken), maar ik heb dan weer niet de behoefte om verre reizen te maken. Het liefst blijf ik wel enigzins in de buurt.
En twijfelen? Dat doe ik bijna overal wel over ;)
Jeffrey Wijnberg is zelfs positief over piekeren en twijfelen Mirjam. Hij zegt dat je op die manier alles heel goed over nadenkt en goed de voor- en nadelen overziet ; )
Lijkt me een geweldig boek.
En ja, ik ben ook geen reislustig type. Het lijkt me hel: 24 uur in de auto met drie kinderen achterin om dan in een tent te moeten bivakkeren in de hete zon en 's avonds te moeten barbecuen en bingo-en... Brrrrrrrrrr.\
De dure luxe spannende vakanties lijken we aardig, maar a. zonder van het geld (Daar heb ik ook een nieuwe bank voor) en b. net zo leuk om op tv te kijken met mijn eigen vertrouwde bak voer voor m;n neus
Ik denk dat je moet precies doen waar je hart ligt, vakantie of niet, ieder mens is toch anders. Vroeger ben ik erg avontuurlijk, nu ik ouder word, neemt deze behoefte toe.
Ik voldoe volgens mij aan weinig standaarden. Trouwen op mijn twintigste, moeder op mijn tweeentwintigste, we zijn al 29 jaar getrouwd, ik leerde mijn man kennen op mijn zestiende. Ik stopte met werken toen oudste zoon geboren werd. Mijn man is al zevenentwintig jaar kostwinner. Ik zie er jonger uit dan ik ben, maar mijn energieniveau doet vaak meer aan een hoogbejaarde denken. Ik eet bijna 100% vegan, ik drink nooit alcohol, houdt niet van barbecue. Heb een extravert karakter, maar voel me niet fijn tussen veel mensen. Wij hebben twee kangaroezoons (hoewel dat juist weer normaal schijnt te worden). Ik houd niet van make up, mijn grijze haren laat ik lekker zitten, ik ben bijna vijftig en heb lang haar, ik drink liefst warm water. Ben niet echt normaal, geloof ik :D
Tja, en vakantie is bij mij ook een puntje. Ik geniet het meest van reisprogramma's op tv, ipv zelf gaan. Vroeger toen ik nog meer energie had, vond ik het helemaal geweldig om op vakantie te gaan en nu zie ik er tegen op. Wij gaan dit jaar voor het eerst sinds drie jaar weer. En voor het eerst in zes jaar met het hele gezin. Mijn ouders komen in ons huis vakantie vieren. Het is hier een heerlijke fietsomgeving.
Als ik eenmaal op de plek van bestemming ben, dan vind ik het fijn om op vakantie te zijn en geniet ik van alle nieuwe dingen die ik zie. Maar die stress vooraf, he.
Ik eet in de linnvan High Carb Low Fat (Dr. McDougall) en dat is wel bijzonder als je vooral hoort over hoe ongezond, dikmakend koolhydraten zouden zijn. Naar mijn idee zijn ze dat niet. Ik eet heerlijk, heb meer energie en ik val af. Niet dat er veel af hoeft, maar drie kilo zou fijn zijn :-)
Fijn dat als je er eenmaal bent het wel fijn is VeggieMo. En wat leuk dat je ouders zo lang in jullie huis kunnen vakantie vieren!
De norm, ieder ziet de norm volgens mij anders. Ik twijfel wel regelmatig aan mijzelf vooral aan mijn uiterlijk. Het is wel minder geworden, ik kan er me minder druk overmaken als eerst.
Ik kende dat woord niet, weer wat geleerd! Ik hou erg veel van reizen en ik ben zo nieuwsgierig naar de rest van de wereld! Maar sinds wij in een nieuw huis wonen is mijn behoefte wat minder geworden, mijn nieuwe omgeving is nog steeds een vakantie voor mij!!
Iedereen is anders, en gelukkig kunnen mensen ook nog eens veranderen. Mijn moeder was een reislijder toen ik jong was. We gingen nooit Nederland uit, en deden alleen maar uitstapjes vanuit huis. Dat was prima, want ten eerste gebruikten mijn ouders het uitgespaarde geld om het huis verder op te knappen en ten tweede zat je wel lekker vrij in je eigen omgeving.
Toch is mijn moeder na haar pensioen ineens reizen leuk gaan vinden. Ze heeft er net een cruise naar midden en zuid-amerika op zitten. En dat vond ze super! Het was natuurlijk ook wel redelijk luxe en comfortabel. Ze heeft zo veel gezien, en leuke mensen ontmoet. Ik ben best trots op haar.
Ik hou van ons huis, en ben ook heel erg blij met mijn leven hier.
Maar. Ik ben toch ook wel heel blij dat we een redelijk luxe vakantie gepland hebben, waar ik even 2 weken niet hoef te wassen, schoon te maken, met de hond hoef te wandelen en gewoon mag genieten.
Dat is misschien waarom mijn moeder reizen niet leuk vond, toen ik nog jong was en zij beiden nog werkten. Een vakantie was dan niet echt ontspannend, omdat er dan vaak toch nog heel wat georganiseerd moest worden door met name mijn moeder. Vakantie was geen vakantie voor haar, als moeder.
Dus, Nicole, ;) als ze straks het huis uit zijn, en je wilt zelf ook even uitvliegen en verzorgd worden dan kan dat.
...Ik kijk nu al uit naar room service :)
En normen van anderen, daar zit ik niet zo mee. Hun probleem, niet het mijne.
Interssant om te lezen hoe je moeder daarin is veranderd. En ze gaat ook echt ver weg als ik het zo lees! Mooi dat je trots op haar bent : )
1 terugkomend op je blog met het. Topje,vraag hulp van iemand die je topje vermaakt .
3 vakantie ,ik ga liever dagjes uit en slaap het liefst in eigen vrien in de lakenstraat
En kleur mijn leven met creativiteit.
Normen en waarden geven richtingen aan
Maar pret vind je op je eigen baan.
Volg je hart met verstand in alles wat je doet
Dan komt het zeker goed.
Ik ga toch liever op vakantie. Maar niet elk jaar, we moeten er namelijk geld voor hebben. Gewoon niet twijfelen aan je zelf en gewoon lekker doen wat je zelf wilt.
Nee ik trek mij niet veel aan van de norm, behalve mijn eigen norm. Ik vind op vakantie gaan heerlijk en als ik weer thuis ben ben ik intens gelukkig met mijn vertrouwde nest.
Ik hou heel veel van mijn huis en mijn omgeving! De bossen en de heide, het boerenland, de kleine dorpjes, de fietspaden door heel de provincie: ik maak er bijna dagelijks gebruik van. Mijn lieve vrienden, mijn familie, het graf van mijn ouders: dat alles dicht bij! De dorpswinkel, de bibliotheek waar je heerlijk op je gemak tijdschriften kunt doorbladeren en koffie of thee drinken en de bibliothecaresse blij roept dat ze een mooi boek voor je heeft! Het jaarlijkse dorpsfeest, de kinderen met kinderpostzegels aan de deur, de aardige mevrouw van 3 boerderijtjes verderop die collecteert voor heel veel goede doelen! De jongen van 15 bij ons in de buurt die helpt bij het zwaardere tuinwerk, hij verdient meer dan een vakkenvuller en is dol op mijn zelfgebakken koekjes!
Ik hou ook heel veel van reizen naar (voor mij) onbekende oorden. De ene keer de Achterhoek en de andere keer IJsland, de ene keer Bontebok en de andere keer down under.
En twijfelen doe ik nog vaak naar nooit aan mezelf ????
Wat klinkt dat leuk zoals je het beschrijft Thea. En bijzonder dat de bibliothecaresse je persoonlijk kent en je smaakt weet : )
Ik herken er een stukje van mezelf in. Ik kijk iedere keer keihard uit naar onze jaarlijkse vakantie weg van huis en ga ook graag op reis, maar een week ofzo voor vertrek slaat de stress ook bij mij wel toe. Ik vertoef namelijk ook nog altijd het liefst in mijn vertrouwde plekje en omgeving. Doorslaan is nog licht uitgedrukt :D Iedere keer weer een ferme stap die ik moet zetten, maar ik slaag er wel iedere keer weer in.
Waarom ik het mezelf 'aandoe'? Niet omdat het 'hoort in de moderne maatschappij om op reis te gaan', maar omdat ik het namelijk belangrijk vind om onze koters te tonen dat er meer in de wereld is dan alleen maar het dorp onder de kerktoren. Ik wil hun wereld en hun kijk erop zoveel mogelijk verruimen. ;)
Ik snap je argument maar tegelijkertijd vraag ik me af: Is 'op vakantie' gaan de enige manier waarop kinderen leren dat er meer is in de wereld dan hun eigen woonplaats?
Persoonlijk denk ik het niet.
Jazeker twijfel ik aan heel veel dingen, maar zeker niet aan op vakantie gaan! Daar verheug ik me het hele jaar op!! een paar weken samen met mijn man naar Frankrijk of Italie, met onze caravan, ons tweede huisje met ons eigen bed, eigen potten en pannen en stoelen, maar wel op een totaal andere plek op de wereld dan waar we normaal verblijven. Rust, ruimte, geen verplichtingen...heerlijk!
Het klinkt fijn zoals je het beschrijft Catharina!
Hoi collega-moeders,
Ik val niet (maar toch weer wel) in de categorie thuisblijfmoeders. Ik heb altijd willen blijven werken en omdat ik een pittige functie had moest ik zelfs 4 dagen blijven werken. Het was mijn ideaal dat mijn man dan ook een dag minder zou gaan werken maar ja, dat ging niet in zijn baan. We hadden gelukkig een fantastische oppasouder, waar ik om 7 uur mijn kind kon brengen en die niet om half 6 dicht ging (zoals de crèche).
De komst van de eerste (nu 21 haha) is me vreselijk tegengevallen, ik zeg het eerlijk. Ik vond het helemaal niet leuk, en het heeft best lang geduurd voor ik ervan kon genieten. Ik was zó blij dat ik ook nog iemand anders was dan "moeder"...het is als het ware alsof mijn hersens niet wilden overschakelen.
Toen ik in verwachting was van de tweede kon in niet langer 4 dagen werken ivm medische beperkingen en ging in drie dagen werken en 1 dag min of meer thuis. Dat viel me flink tegen, thuis werken met een baby en in verwachting van de tweede.
Toen kwam er nog een verhuizing tussendoor, en langzamerhand werd het me allemaal teveel.
Ik ben om en om 2 en 3 dagen blijven werken, kreeg iets andere functie maar was er blij mee. Nog steeds heerlijk om naar mijn werk te gaan...
Bevalling tweede had ook complicaties en ik kon daarna niet meer werken. Heb twee jaar in de Ziektewet gezeten waarin ik 4 x ben ge-reïntegreed, 4 x mislukt. Kortom: WAO.
Tegen mijn zin in thuis komen te zitten. Daar zit je dan.
Heb altijd veel vrijwilligerswerk gedaan, en heb inmiddels 10 jaar een vaste vrijwilligersbaan gehad op een werkplek, erg leuk en net "echt werk".
Nu de kinderen de deur uit zijn (21 en 19) heb ik een nieuwe vaste vrijwilligersbaan, zeg maar 20-25 uur per week. Met mijn beperking is dat te doen. Het is een baan die vroeger betaald was en wegbezuinigd dus ik heb het gevoel dat ik "echt wat doe".
En hoe belangrijk is dat!
Inmiddels alweer bijna 14 jaar gescheiden, en over de vakanties:
Ik vond het ook mijn "natuurlijk verantwoording" dat de kinderen kennis maken met andere culturen, andere landen, dus ik ben er wél op uitgegaan. Inderdaad a hell of a job, met 2 jonge kinderen alléén naar het buitenland. Ik reed in 2 dagen naar Zuid-Frankrijk, Italië enz.
Wat nou het mooie is: het heeft me zoveel geleerd over je grenzen, hoeveel je kan als je eigenlijk denkt "pfff dat is me teveel".
Wel heb ik het kamperen vrij snel afgeschaft, hoewel veel goedkoper, trok ik dát dan weer niet, hele dag autorijden, tent opzetten, kinderen in zwembed, ik onderhand uitgeput en om 6 uur komt het grut uit het zwembad en zegt: wat eten we?
Dus huisjes of sta-caravans, altijd op een camping, dat is het leukst voor kinderen.
Ik kan het toch aanraden, maar hoe persoonlijk is dat? Ik vind 2 dagen autorijden met 2 kleintjes achterin ook niet leuk, in me eentje, maar het heeft me ook echt wat geleerd over mezelf. Dat ik veel meer kan dan ik vaak denk.
En ja, daar ben je denk ik altijd onzeker over, heb ik het als moeder goed gedaan? Ik ken meer gescheiden moeders, en we zijn allemaal dubbel onzeker, zijn we goed geweest als moeder, en zijn we in staat geweest de gevolgen van de scheiding zo klein mogelijk te houden.
Er is denk ik geen antwoord. Wat wel superfijn is: van mijn oudste krijg ik nu terugkoppeling: mam, ik vind dat je het heel goed gedaan hebt bv.
Tegenwoordig ga ik alleen op vakantie, lekker ver weg met het vliegtuig, appartementje, stapel boeken mee en nergens over nadenken. Heerlijk.
Ik wens jullie allemaal heel veel moederschap-zekerheid. Ik denk dat wat je met hart en ziel doet, nooit slecht kan zijn.
P.S. Wat Anneke gisteren schreef, helemaal mee eens: laat ze maar eens zien hoe het in Frankrijk is op het platteland, in de supermarkt, hoe de huizen zijn (en dan heb ik het niet eens over kerken en cultuur, dat deden we ook).
Het hoort bij de opvoeding, vind ik. Anders ga je zo onder een glazen stolp leven.... vrees ik (zelf). Maar je maakt je eigen beslissing.
Wat mooi Pakketje dat je van jezelf ontdekte dat je meer kon dan je van te voren had gedacht. En heerlijk dat de kinderen je nu zeggen dat je het goed gedaan hebt!
Ik ga nooit op vakantie. Zou de dieren teveel missen, mezelf zorgen maken of het wel goed met ze gaat. Wat dat betreft ben ik een muts. Laat mij maar lekker thuis, dan ben ik het gelukkigst. Dagjes uit vind ik wel leuk, maar een week of langer van huis, nee dank je.