Dwars kind: Als je kind strontvervelend is...
Heb je een dwars kind?
Je bent niet de enige.
Dwars kind
'Mama vind je gedrág nu even helemaal niet leuk!
Dat is wat de pedagogisch correcte ouder hoort te zeggen. Want in Opvoedland moet je onderscheid maken tussen het gedrag en het kind. Want o wee, als je per ongeluk je kind als 'niet leuk' betiteld. Foei! Maar zelfs met dat pedagogisch correcte gedoe kan je kind je soms tot wanhoop of woede drijven.
Want alles goed en wel, kinderen kunnen gewoon hartstikke vervelend zijn doen. Laten we eens wat voorbeelden van dwars en ongewenst gedrag op een rijtje zetten...
Vervelend gedrag van kinderen
- In de supermarkt op de grond gaan liggen dweilen en krijsen dat je een koekje wilt of een iPhone6.
- Vertikken om een regenpak aan te doen, terwijl het buiten echt pijpenstelen regent.
- Vertikken om een boterham te eten bij het ontbijt.
- Zeggen dat je om vijf uur thuis bent en pas om half zeven komen aanzakken.
- Enz.
Hoe kun je het beste omgaan met dwars gedrag?
1. Pak het bij de wortel aan, en roei het uit
Een kind dat een dwars is, en overal tegenin gaat heeft het in de regel moeilijk met zichzelf. Dat maakt het gedrag niet oké, maar wel wat begrijpelijker. De truc is er achter te komen wat er precies speelt. Waar worstelt je kind mee? Zit hem of haar iets dwars? Als je er achter kunt komen wat het probleem is, dan kun je het dwarse gedrag soms compleet uitroeien! Want als je je kind kunt helpen met wat er aan de hand is, verdwijnt vaak ook het dwarse gedrag.
Bij kleine kinderen kan de oorzaak zoiets simpels zijn als moeheid of honger!
2. Maak lichamelijk contact
Bij mij springen soms de tranen al in de ogen van ontroering als iemand een hand op mijn schouder legt in een gebaar van medeleven. Een vriendelijk gebaar kan wonderen doen. Denk aan een aai over hun bol, of een hand op een schouder. Het hoeft niet lang te zijn, maar maak dat contact. Daarmee zeg je zonder woorden: 'Joh, ik ben er voor je. Ook al ben je strontvervelend.'
3. Blijf rustig
Dit is zo'n irritante tip, ik weet het. Want als je kind je heel erg uitdaagt, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Maar als je boos wordt op je kind en de discussie aan gaat wordt het alleen maar erger. Haal dus een keer diep adem, en tel tot 10. Of 20.
4. Doe alsof je niets ziet
André van Duin heeft een liedje waarin hij over zijn oma zingt. 'Van oma mag alles, wat moeder verbiedt. Want oma doet meestal alsof zij het niet ziet.' Uiteraard moet je niet alles goed vinden, maar sommig dwars gedrag kun je het beste negeren. Zeker als je merkt dat je kind het expres doet om een reactie van je te krijgen. Blijf in de buurt, maar ga er niet op in.
5. Geef grenzen aan
Als je kind een grens over gaat met zijn of haar dwarse gedrag, grijp dan in! Grenzen bieden een kind veiligheid. Soms zijn kinderen stiekem opgelucht als je stevig ingrijpt en de leiding neemt.
Conclusie
Een dwars kind is niet zo gezellig. Zeker niet als ze tegen alles wat je vraagt of zegt ingaan. Als zelfs iets simpels als schoenen aan doen al een gevecht wordt bijvoorbeeld. Vaak heeft een dwars kind het moeilijk met zichzelf. Het mooiste is als je daar over contact kunt maken met je kind. Want dan kun je het probleem bij de bron aanpakken. Helaas is dat niet altijd mogelijk. Gelukkig zijn er dan aan paar survival technieken die je kunt gebruiken om de dwarse periode uit te zingen.
En hanteer als motto: 'Ook dit gaat voorbij.'
Ooit.
Heeft jouw kind wel eens vervelend en/of dwars gedrag?
Ja, mijn jongens hebben zeker dwars gedrag, ik denk elk kind wel. Goeie tips, en de meeste werken inderdaad wel. Alleen die tip van blijf rustig....die wil mijn nog niet echt lukken.
Rustig blijven kan zeker lastig zijn!
Ik maak het soms erger, omdat ik ongeduldig ben. En ik ben ook wel eens moe, hongerig, te laat ;-)Het is fijn om je tips te lezen.
Evalueren vind ik ook een goede tip. Dat kan al bij jonge kinderen. Ik heb het dan ook over mijn gedrag, reacties.
Bij ons is de 12-jarige soms erg dwars en totaal niet aanspreekbaar. Daar zijn redenen voor. Ik vind dat erg moeilijk.
Ik snap dat je het moeilijk vind Ageeth! Want ook al weet je de redenen, het gedrag kan nog best pijnlijk zijn of moeilijk. De puberteit is best pittig vind ik.
Geduldig blijven valt niet mee.
Wat wel eens wil helpen is om te kiezen in welk gedrag je je energie steekt. Choose your battles.
Ik zal meer energie investeren in bijsturen van gedrag waarbij veiligheid en gezondheid in het geding zijn.
Dat betekent dat het niet opruimen van de kamer een lagere prioriteit heeft ook al erger je je al als je de deur opent. De spreekwoordelijke vloerkast moet het dan afleggen tegen slechte eetgewoontes.
Heel goed punt: kies je strijdpunten inderdaad zorgvuldig. Dat probeer ik ook te doen. Daardoor zie ik nu soms dingen door de vingers, die ik eigenlijk niet okay vindt, zoals een zwijnestal als slaapkamer.
Onze dochter wordt heel dwars en vervelend als ze moe is en honger heeft. Ze heeft niets met eten en herkent ook het hongergevoel maar moeilijk weet ik na 10 jaar ervaring met haar. Als ik haar ophaal na een lange dag na school en bso, is ze natuurlijk moe en hongerig. Voorheen kregen ze meer te eten maar dat is minder geworden omdat veel ouders geklaagd hebben. Eenmaal thuis wordt ze dan regelmatig dwars en vervelend. Toen ik boven water had dat ze honger had, gaf ik haar een boterham zodra we thuis zijn en heb ik een ander kind. Tuurlijk best nog wel eens vervelend, maar nu goed aanspreekbaar en te corrigeren. Als mijn ouders op haar passen op woensdag nemen ze een boterhammetje voor haar mee na school (gelijke dagen tot 14.00 uur). Ook zij merken het verschil.
Onze 16 jarige zoon is gelukkig zelden dwars of vervelend. Hij houdt zich goed aan afspraken en belt als hij later komt. Alleen huiswerk maken blijft een dingetje. Hij haalt gelukkig goede cijfers. Toen hij een peuter was hadden we veel met hem te stellen, maar tot op heden is een gezellige puber.
Wat heerlijk dat het dwarse en gedrag eenvoudigweg was op te lossen met een boterham!
Waar hadden de ouders op de bso dan over geklaagd Nic? Over dat ze teveel eten kregen?
De ouders klaagden op de bso omdat ze een paar belegde crackers kregen na school (14.00 uur)en wat ontbijtkoek. Nu mogen ze nog twee crackers en een paar stukjes fruit. Vast genoeg hoor maar voorheen at dochter er wel vier.
Bij zoon is het meestal een reactie op overprikkeldheid of een lage bloedsuikerspiegel (de befaamde vijfuursdip, die bijna iedere ouder volgens mij wel kent). We geven na schooltijd en om half 5 - 5 uur iets te eten en dan hebben we eigenlijk geen last van het laatste.
Bij de overprikkeldheid werkt een mix van al je tips het beste + veel bewegen + rust en regelmaat.
Wandelen en fietsen geven rust door het ritme en leiden energie in de beweging.
We lijken met bovenstaande handvatten alle stress van de laatste schoolweek overigens weer achter ons te hebben gelaten. Fijn om weer een vrolijk, gezellig en redelijk gehoorzaam kind in huis te hebben.
Lang leve de rust en regelmaat : )
Ik ben daar ook een groot voorstander van. Hoewel ik echt vind dat scholen dit erg vaak saboteren.
Mmmmja... ook onze basisschool is niet zo van de rust en regelmaat.Als je bedenkt dat kinderen daar wel op varen én dat steeds meer kinderen met een rugzakje naar een gewone basisschool moeten, dan vind ik het een beetje vreemd.
Te saai is misschien ook niet goed, maar ik heb liever dat er meer tijd gestoken wordt in leerprojecten / beweging / muziek / spelend leren (en dan gewoon in de klas, op gewone schooltijden graag!) dan in al die heissa.
Dat vind ik ook Bespaarzuinig. Mijn middelste zoon gaat naar het speciaal onderwijs, en wat er vooral speciaal aan is, vind ik de rust en regelmaat. Elke dag gewoon les, zonder allerlei projecten en events.
Bij 'normale' kinderen wil het wel eens werken om juist te zeggen dat ze iets niet meer mogen wat ze niet willen. Enkele voorbeelden: Ik wil niet slapen. Prima dan blijf je wakker. Mama gaat slapen pas jij dan op? Terwijl ik de trap op loop word ik ingehaald door zoon die dan heeel graag wil slapen.
Willen ze niet eten. Ok dan eet je niet. Straks heeft jou buik honger niet mama's buik.
Wil je geen huiswerk maken. Ok prima, juf of meester geeft jou die opdracht niet mama.
wil je niet je schoenen aan doen? ok prima mama komt niet te laat op school jij wel.
misschien niet de meest pedagogische weg. Wel de gene met het meeste effect en minste weerstand. Ik geef duidelijk de consequentie aan van hun gedrag en dan kunnen ze zelf de keuze maken.
Mijn betiteling met 'normale' kinderen is niet naar of vervelend bedoelt! Ik heb een zoontje met een autistische stoornis en daarbij werkt deze aanpak zeker niet! Daarbij werkt alleen geduld en zelf mee buigen en verder buigen in allerlei bochten tot het 'opgelost' is.
Die truc werkt bij mijn kinderen helaas niet meer. Maar toen het nog wel werkte, was het inderdaad een fijne!
Mijn twee oudste zonen hebben ook een diagnose ASS, en ik herken wat je zegt over meebuigen. Wij hebben geleerd: eerst aansluiten bij je kind, en dan toevoegen.
Mees van 3 zit nu echt in zo'n fase en dat is zo lastig. Slaan en gillen, dat is favoriet. Het is heel moeilijk om dat te negeren, maar we proberen het toch. Want ik denk echt dat het aandacht vragen is. En met nog 2 zussen moet hij de aandacht toch echt delen.
Ik hoop wel dat deze fase snel voorbij gaat, want leuk is het niet.
Oh, ik voel helemaal met je mee! Dat is inderdaad lastig gedrag om te negeren, vooral omdat het zo luidruchtig is. En als het dan ook nog eens in het openbaar is wordt het helemaal lastig vind ik altijd. Want dan wilde ik het wel negeren, maar dan had ik het gevoel dat ik even naar het publiek moest roepen: 'Ik vind dit gedrag ook niet oké, maar ik ben het aan het negeren!'
Dat gillen hebben mijn zoons geprobeerd en we lieten ze gewoon lekker gillen. Nou, ja, lekker was het niet. Ik kan niet goed tegen harde geluiden.
Maar als ze dan een poosje uit dwarsheid/uitproberen hadden gegild dan vroegen we of het had geholpen. Waarop zoons dan 'nee' zeiden of 'nee' schudden. Dan zeiden wij daarop: ' dan heeft het dus geen zin'.
Het was dan altijd heel snel afgelopen bij onze zoons. Maarja, misschien hadden we hier ook mazzel bij.
Wat mij wel opviel is dat jongens gewoon luidruchtig zijn en niet van elkaar af kunnen blijven. Meisjes spelen meestal rustiger. Het scheelde dat ik broers gewend was en dat jongensgedrag vertrouwd was.
Ik deed niet moeilijk met plastic zwaarden of andere plastic wapens. Ik heb het idee dat veel jongens dit dpelgedrag nodig hebben. In mijn omgeving zag ik ook jongens die dit niet mochten en zij waren veel agressiever met stoeien. Dat viel manlief altijd op. Die stoeide altijd graag met kleine jongens en mannen blijven ook kinderen :-)
Nu stoeit manlief soms nog met jongste zoon en dan moeten we altijd vreselijk lachen omdat onze zoons echt een kop groter zijn dan hun vader en veel sterker. Dan zegt jongste zoon dat vaderlief zich moet gedragen, anders wordt ie de deur uit gezet :D
Jouw zoons waren duidelijk goed voor rede vatbaar VeggieMo!
Ik denk ook dat jongens ruimte nodig hebben wild te spelen en te stoeien. Je hoort ook vaak dat ze daarom soms beter af zijn met een man voor de klas.
Onze oudste was zelden dwars. Manlief en ik dachten dat we vanwege het consequent zijn zulke goede ouders waren :D Jongste zoon maakte ons daarin wel wijzer. Het heeft heel duidelijk ook te maken met het karakter van je kind. Oudste voelde zich veilig bij regels, jongste werd daar dwars van want hij had juist veel behoefte aan vrijheid. En eerlijk gezegd wist ik toen niet zo goed hoe ik daar mee om moest gaan. Je zou kunnen zeggen dat hij zichzelf heeft opgevoed.
Het lastige was dat zoons heel veel ziek waren en dus konden we te weinig naar buiten en kon onz jongste zich te weinig uitleven.
Jongste zoon was vooral superondernemend en onderzoekend en daardoor gingen spullen kapot, maakte hij ze weg en moest je hem voortdurend in de gaten houden. Hij liep weg, klom uit de buggy, wilde niet in de kinderwagen etc.
Maar echt dwars was hij ook weer niet, hij had gewoon wat anders aan zijn hoofd. Ik was dolblij dat ie naar de basisschool ging want het was een heel vermoeiende tijd geweest. Verder konden we met onze zoons meestal goede afspraken maken en die werden nagekomen. Alleen computertijd was weleens lastig.
Onze zoons waren al heel jong volwassen. Geen idee of dat kwam vanwege onze opvoedingskwaliteiten. Dat durf ik niet meer te zeggen ;-) Wat wel gescheeld heeft is dat ik veel tijd voor ze had en dat we allemaal praters zijn. Onze zoons gaven jaren geleden al aan dat ze het erg fijn gevonden hebben dat ze ons bij onze voornaam mochten noemen. Zo voelden ze niet zo'n afstand. al gingen en gaan we heel respectvol met elkaar om.
En in de supermarkt hebben we nauwelijks scenes gehad om snoepgoed ofzo want beide zoons hadden een streng dieet en veel dingen in de supermarkt kenden ze dus niey.
Heel herkenbaar VeggieMo! Kinderen maken je nederig. Wij hebben ondertussen twee dochters en een zoon prima door de puberteit geloodst. En toen kwam de middelste in de puberteit. En toen bleek dat we best geluk hadden gehad tot dan toe. Want de middelste is een stuk ingewikkelder.
Toch jammer! Want ik had graag gedacht dat het succes tot dusver allemaal te danken was aan mijn opvoeding ; )
Oei, sterkte met je middelste.
Volgens mij ben jij een heel warme moeder :-) Dus het komt vast goed.
Dank je VeggieMo. Dat doet me goed!
hm ik mis nog de tip frisse lucht, pak iedereen in wel weer het ook is en ga even een frisse neus halen op t strand.(of waar dan ook, wij wonen bij t strand :-) )
Niemand die dan nog dwars kan blijven :-)
Goed dat je het zegt Sillie! Ik ben gek op frisse lucht en lichaamsbeweging, en dit is een goede tip!
Onze peuter is gelukkig erg makkelijk, maar natuurlijk is hij ook weleens vervelend. Ik merk nu al dat onze meisjes ons veel meer uitproberen, dus ik ben benieuwd hoe dat gaat als ze groter worden! ;)
Goeie tips, je kunt daar als volwassene zelf je eigen draai aan geven. En aanpassen voor de leeftijd. Want een kleuter pak je toch anders aan dan een puber.
Maar kinderen zijn nét mensen. Ook kids kunnen al een rugzakje aan problemen hebben. Je moet ze altijd als individu behandelen, en rekening houden met hun 'zere plekjes' zeg maar. Dat speelt misschien iets minder als het 'normale' kinderen zijn die hun hele leven al bij je wonen. Maar het is in bepaalde omstandigheden soms heel lastig om vervelend gedrag aan te pakken, zonder het kind nog verder de vernieling in te helpen.
Een grens is een must at all time. Blijf rustig, dan kom je ook heel ver, in mijn geval dan. Want mijn kinderen zijn best temperamentvol, net als hun vader..hihi…Ik probeer wat je schrijft, de ene keer gaat het beter af dan de andere keer.
Wat ook goed werkt bij vooral kleine kinderen die het woordje "NEE" ontdekken en dwarse peuters, is ze een keuze geven die met beide opties bereikt wat jij wilt.
Trek je zelf je schoenen aan of doe ik ze bij je aan. Wil je deze of deze trui aan (bij een nee over het überhaupt aandoen van een trui). etc.
Je kunt hier heel creatief mee zijn merkte ik op het dagverblijf waar ik werkte. Soms verbaasde ik mezelf over de keuzes die ik spontaan verzon maar het werkte wel.
Prima tactiek. Zo geef je duidelijkheid, je voorkomt dat je kind overweldigd raakt door keuzes door 2 opties aan te bieden en je geeft het kind een gevoel van zeggenschap.
Helaas zeggen die van mij ondertussen: 'Geen van beiden!'
Leuk dat je hier iets over schrijft, heb zelf geen kinderen maar tips komen sowieso bij vele ouders van pas :)
Goede tips, ik moet het maar onthouden. Nu is mijn peuter vaker wat ondeugend dan echt stierlijk vervelend. Maar ik ben voorbereid :)
wat ik echt vervelend vind is dat mijn zoon een compleet ander persoon is als 1 bepaalde vriend hier is.. echt een vervelend brutaal joch is het dan..
Apart is dat hè?! Hoe een groep of ander persoon zo'n effect kan hebben op je kind?! Ik herken het.
Goed dat je hierover schrijft. Her valt niet mee om geduldig te blijven als je kind je de hele dag door dwarsboomt. Als introvert typetje dat het liefst stilletjes haar eigen programma afwerkt en ook graag met een boekje in een hoekje zit had ik er nogal eens moeite mee om op een verstandige manier met onze twee kinderen om te gaan: een met PDDNOS, die zich vaak thuis afreageerde wegens overprikkeling buitenshuis, de ander weer nogal veeleisend als puber. Ik denk achteraf dat ik ze nog best vaak hun zin heb gegeven zodat ik weer rust had, of positiever gezegd, zodat er weer meer harmonie in huis was, want dat heb ik zo graag. Gelukkig hebben kinderen toch ook nog wel een zelfopvoedend vermogen, want ze doen het tot nog toe best goed, nu ze 20 en 21 jaar zijn. Ik was gelukkig niet de enige opvoeder en wat is het ook fijn dat je als ouder best wat foutjes mag maken, zonder dat de kinderen daardoor meteen verpest raken, want als moeder ben je ook maar een mens. Als de basis maar goed is en de kinderen je kunnen vertrouwen en je als moeder ook eens sorry zegt als je zelf onredelijk bent geweest.
Je hebt als opvoeders ook veel geluk als je kinderen van nature niet zo opstandig zijn. Van opvoedboeken en opvoed-tvprogramma's heb ik begrepen dat ook de invloed van goede of foute vrienden erg groot kan zijn.
Iedereen die nog midden in de opvoeding zit veel sterkte en wijsheid toegewenst!
Je verlangen naar rust herken ik heel erg Alie! Ik heb een oudste zoon met een diagnose PDD-NOS en mijn middelste kreeg vorig jaar tot onze verrassing hetzelfde etiket. De oudste is heel rustig en zit graag thuis, maar de middelste wil echt van alles en is best veeleisend.
Sterkte en wijsheid zijn mooie dingen voor opvoeders : )
Sinds onze jongste spruit geboren is - een maand en wat geleden - doet de oudste ook heel enorm vervelend en moeten we over alles (ALLES) onderhandelen. Tot het bij mij overkookt en ik m'n geduld verlies. Soms kan hij beginnen krijsen, slaan, stampen, bijten - nooit naar zijn broertje, altijd naar mij gelukkig - en zijn standaard antwoord is NEE. Om onnozel van te worden! En ja, ooit zal dit beteren, maar het mag sneller ook!
Dat klinkt niet erg aangenaam inderdaad Inge. Hij zal ongetwijfeld moeite hebben met de nieuwe aanwinst. Ik heb een tweede kind wel eens horen vergelijken met een tweede vrouw. Het wordt dan zo voorgelegd: 'Hoe zou jij het vinden als je man tegen je zei: 'Ik vind jou zo leuk! Ik wil nog een tweede vrouw!'
Hopelijk komt je oudste snel tot rust!
Ja ook mijn kinderen zijn weleens dwars, maar ja dat heb ik ook weleens, en dan ga ik naar ze toe, en vraag wat er is, en dan zeggen ze:niets en dan zeg ik: als je met mij wil praten, dan weet je mij te vinden, als je ergens mee zit ik ben er voor je, ondertussen aai ik op hun hoofdje en geef ze een kusje. Maar ik kan ook weleens uit mijn vel springen, dat weten de kinderen ook, en dan zeggen ze oei mama... ze kennen mij en houden van mij en ik hou van hun en dat weten zij ook, en dan kun je weleens een misstapje begaan.
Precies, en als moeder ben je natuurlijk ook maar een mens.