Schoolreisjes stress en moederangst
Hoewel ik mijn kinderen altijd heel enthousiast uitzwaai als ze op schoolreisje gaan, ben ik van binnen een stuk minder opgetogen. Ik ben niet zo van de Wanderlust.
En altijd weer slaak ik een zucht van opluchting als ze weer heelhuids thuis zijn.
Want ik maak me altijd veel zorgen over wat er allemaal mis kan gaan. En dat is nogal wat, in mijn gedachten.
Deze post schreef ik in maart 2012 en is geupdate!
De gevaren van een schoolreisje
- De bus kan verongelukken.
- Een kind kan rottig terechtkomen door een val.
- Wat als een kind uit de achtbaan valt als dat ding ondersteboven gaat? Ze hebben wel gordels om, maar die kunnen ook falen. Toch?!
- Dat er een kind vergeten wordt of gewoon kwijtraakt.
- Dat er een kind verdrinkt.
- Andere zogenoemde 'freak accidents'.
- Dat een kind ineens heel ziek wordt.
- Dat een kind gevaarlijk erg verbrand.
Ik weet dat al deze angsten niet reëel zijn, en dat de kans dat het gebeurt heel klein is.
Maar de kans is dus ook niet 0,0!
En er zijn helaas diverse horrorverhalen over schoolreisjes 'gone wrong'.
Schoolreisje ongeluk
Dus toen ik het nieuwsbericht over het 'drama met schoolbus' las, dacht ik, zie je nou wel: 'Schoolreisjes zijn soms best gevaarlijk! Ik wist het wel!' En natuurlijk weet ik dat het bijna altijd gewoon goed gaat, en dat dit ongeluk een uitzondering is.
Maar toch.
Het raakt me precies in één van mijn grootste angsten. En ik kan me niet voorstellen wat die arme ouders nu doormaken. Ik weet dat angst een slechte raadgever is, maar regelmatig vraag ik me bij schoolreisjes af:
'Moet ik dat nou echt allemaal goed vinden?!'
Zeker nu ze alsmaar gekker worden, oftewel, verder weg.
Zo moest mijn oudste dochter in Mavo 2 survivalen in Tsjechië!
Maar ja, je wilt je kind natuurlijk niet belasten met jóúw irreële angsten, en een leuke belevenis ontnemen. En ik besef terdege dat het míjn bagage is, niet die van de kinderen.
Wat meenemen op schoolreisje?
Wat meenemen op schoolreisje? Aan de ene kant wil je niet dat je kind de hele dag met een zware tas loopt te zeulen. Aan de andere kant wil je ook wel wat handige spullen meegeven. Het kan zijn dat de school zelf een lijst geeft met wat je moet meenemen op schoolreisje.
Zelf vond ik altijd het volgende handig voor een schoolreisje:
- Pakjes drinken
- Zonnebrandmiddel
- Een rolletje snoepjes dat ze kunnen uitdelen.
- Pleister
- Zakdoek
En verder liever niets, want dat is alleen maar lastig.
Is schoolreisje verplicht?
In principe is een schoolreisje niet verplicht. Maar dat is vooral de theorie. In de praktijk is het nog niet zo simpel om als moeder te zeggen: 'Mijn kind gaat niet mee.' Op z'n minst kun je dan vragen verwachten over waarom je jouw kind niet laat meegaan naar school. Mogelijke redenen kunnen zijn: geldzorgen, je geloof, je moederlijke bezorgdheid, je kind wel zelf echt niet.
Wat kost een schoolreisje gemiddeld?
Het geld voor een schoolreisje zit meestal in de vrijwillige ouderbijdrage voor school.
De gemiddelde ouderbijdrage is gemiddeld 42 euro per jaar.
Maar het kan bij jouw school meer of juist minder zijn. En op sommige scholen moet je alsnog apart extra betalen voor excursies en dergelijke.
Maar let op: ook als je het geld niet hebt, mag een school je kind niet weigeren voor uitjes.
Wat een schoolreisje gemiddeld kost hangt erg af van de school en de bestemming natuurlijk. Mijn twee zoontjes hebben een keer geen schoolreisje gehad, maar een overnachting in het schoolgebouw. Maar omdat ik gewoon schoolgeld betaalde, weet ik niet wat daarvan precies de kosten waren. Maar duur zal het niet zijn geweest
Mijn herinneringen
Als kind vond ik warempel de uitstapjes op de basisschool leuk! Ik herinner me twee reisjes: naar de Efteling en Beekse Bergen. Beide vond ik heel leuk. Maar zo gauw ik naar de middelbare school ging, vond ik ze afschuwelijk.
Ik weet niet wat er veranderde, maar zo was het.
Introverte kinderen en schoolreisjes
Nu kijk ik altijd met mededogen naar kinderen die niet zo van schoolreisjes houden. Voor wie zo'n schoolreisje veel onrustig en soms zelfs angst oproept. Kinderen die het het beste doen op rust en regelmaat en voor wie zo'n reisje alleen maar een nare onderbreking is van die routines.
In het algemeen vind ik dat scholen veel te veel zijn ingesteld op extraversie, en dat introverte kinderen gedwongen worden mee te doen aan het extraverte ideaal. Dat mag van mij echt wel een heleboel minder!
Schoolreisje te duur?
Toen ik in 2012 de nieuwsbrief van de basisschool las dat het schoolbudget een schoolreisje niet toestond, vond ik dat eigenlijk wel charmant en pittoresk. Ik schreef daar toen het volgende over:
Oorspronkelijke reden voor schoolreisjes achterhaald
Ik ben toch al niet zo'n fan van schoolreisjes, en al helemaal niet van die enge busreizen. Bovendien is de oorspronkelijke reden voor schoolreisjes, arme kindjes trakteren op een leuk uitje dat ze vanuit het ouderlijk gezin niet zullen maken, toch niet meer geldig. Tegenwoordig zijn kinderen vaak al in menig pretpark geweest. En dat als alternatief op school 'iets leuks 'gingen doen vond ik erg origineel.
De logistieke puzzel van de week
Minder leuk vind ik dat dit 'leuks' over drie dagen is uitgesmeerd, waardoor ik voortdurend op de nieuwsbrief moet kijken hoe laat ik de kinderen nu weer naar school moet brengen, en hoe laat ik ze weer moet ophalen.
Vandaag is dat rond half tien, en moet ik ze ophalen rond half drie.
Morgen is dat om negen uur, en blijven ze slapen.
En woensdagochtend moet ik ze om half tien weer ophalen.
Om de puzzel ingewikkelder te maken heeft mijn jongste dochter morgenavond weer eens een Event van de middelbare school. Mijn man neemt daarom morgenochtend de auto mee naar het station. Als hij 's avonds aankomt, rijdt hij door naar het Event, en neemt mijn dochter+fiets weer mee naar huis.
Dit betekent dat ik dus vandáág alle slaapspullen van mijn twee jongste zoontjes al op school moet droppen, want dat gaat me morgen op de fiets niet lukken. Hoewel ik een voorstander ben van 'licht pakken', ontkom ik toch niet aan een slaapzak en slaapmatje.
Al met al heb ik op deze vroege maandagmorgen al het gevoel dat mijn hoofd omloopt van het nadenken, en puzzelen hoe ik het allemaal passend krijg.
De jongens vonden het logeren op school leuker dan een 'echt schoolreisje'! Maar het was wel heel vermoeiend : )
Hoe ga je om met je moeder angst
Als ik één ding belangrijk vind, dan is het wel dat de kinderen geen last hebben van mijn zorgen. Dus werd ik kampioen Mooi Weer Spelen. Ik zwaaide ze stralend uit en zei dingen als:
'Heel veel plezier! Het wordt vast hartstikke leuk!'
Dat hoort nu eenmaal ook bij het moederschap, vrees ik. Mijn kinderen hebben nu gelukkig geen reisjes meer van school, maar ja. Nu doen ze weer andere dingen waarover ik me zorgen maak.
Leestips
Hoe gaan jullie om met dergelijke moederangsten?
En hebben jullie je kind wel eens thuis gehouden van een schoolreisje? Ik dus nooit, maar niet omdat ik het niet graag wilde ; )
Onze v.o. kinderen reizen dagelijks met de bus.
Je moet reëel blijven: overal kan iets gebeuren.
Het is altijd wel heel erg als zoiets gebeurt, omdat er zoveel mensen/kinderen bij betrokken zijn, net als vliegtuigrampen. Vind ik ook altijd zo eng. En ja, ook ik ben blij en opgelucht als ze weer heelhuids thuis zijn na een schoolreisje... zie ook altijd in gedachten verdwalende kindjes of erger...
Eén keer heb ik oudste zoon thuisgehouden met een schoolreisje, dat was toen hij in groep 0 zat en ze met een volle bus naar het Land van ooit zouden gaan. Ik had daarvoor twee redenen: ten eerste vond ik hem te jong om het Land van ooit leuk te vinden/ te begrijpen en ten tweede vond ik hem te jong en te verlegen om hem mee te laten gaan met zo'n massa andere kinderen.
Dat vind ik een hele goede motivatie Jolanda. Ik stel me zo voor dat je met die beslissing je zoontje echt een dienst hebt bewezen. Want zeker in groep 0 zijn ze nog best heel jong!
Ik houd me dan maar altijd voor dat er dagelijks auto's met complete gezinnen verongelukken en tieners ( en ergens denk ik dan ook...misschien maar beter met z'n allen dood...) en probeer het realistisch te bekijken maar zal wel als er een keuze is, m'n kinderen liever niet met een bus oppad sturen. schoolreisje ok, zomervakantie naar Spanje liever vliegen of interrail oid.
mijn dochter liep altijd schoolreisjes mis,omdat elke school waar zij opgezeten heeft nooit op schoolreisje ging of ze zat net in de verkeerde klas of opleiding. en ik vond dat altijd heel jammer, want ze heeft hierdoor heel wat ervaringen misgelopen. nu snap ik je angst op zich wel,maar als je stil gaat staan bij alles wat er mis kan gaan, dan leef je toch wel erg gestrest, want het dagelijks leven zit vol met dat soort gevaren. Het verkeer, agressie op straat en school, pedofielen en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Je hebt helemaal gelijk, en ik ben het ben met je eens. Maar ja, zeg dat maar eens tegen de angst en zorg! Ze liggen aan de ketting van mijn verstand, maar zo nu en dan zien ze hun kans en spelen op. En dit soort nieuwsberichten zijn natuurlijk een 'trigger'.
ik maakte er vandaag ook al een blogje over en je beschrijft gewoon ook mijn angsten als ze op schoolreis gaan... In mei gaat mijn zoontje (1e leerjaar) voor 3dagen/2 nachten op plattelandsklassen, is dus gewoon is België maar maakt niet uit...
ik ben al heel de dag met mijn gedachten bij het ongeval, de kinderen die gewond zijn, de overleden kinderen en overleden volwassenen...
Deze berichten van vandaag roepen absoluut dit soort angsten op. Maar, je kan als gezin in je eigen personenauto op weg naar, laat ik zeggen, het strand, ook zo'n bus tegenkomen waarmee iets gebeurt. En met jouw auto dan ook, zonder dat je zelf iets fout deed.
Ik herken het heel erg goed. Nu zijn mijn kindjes nog jong. Maar soms zie ik echt overal angsten. Het zijn wel 'mijn' kleine koters en dan als je net even niet in de "mamamodus" zit gebeurd er wat. En wie moet je dan de schuld geven?
Bij het horen van het bericht dat ik ook, zie je nou wel het is niet veilig. Ik heb (nog) geen kinderen maar ik ben sowieso niet vol van vertrouwen voor bussen qua vervoer. Ik denk dat ik er ook niet happig op word bij die schoolreisjes.
ik ervaar het net zo, ik heb een pleegkind en zij gaat naar Toscane; een etmaal in de bus!!!!
Dat vind ik ook lang… Ik snap soms ook niet waarom het altijd zo ver weg moet zijn!
Ik mocht niet mee naar polen, kwaad dat ik was! ter vervanging gingen we naar een tomatenkas en het feijenoord stadion. Maar dat ging toen meer om de medische zorg dan om de reis.
Terwijl ik nu zelf vindt dat ze in het land zelf vermoedelijk wel op hun pootjes terecht komen, maar de reis er naar toe... nee vreselijk. Ik laat alleen mijn ouders en mijn broertje verder met de kindjes rijden (en m'n man natuurlijk) maar verder? Nee echt niet. Ben benieuwd hoe dat straks moet. Het gebeurt niet vaak maar als het dan een keer gebeurt is het meteen een vreselijk drama over het algemeen....
Mijn hart draaide zich om toen ik het vanmorgen vroeg las. Dat is inderdaad ook een van mijn grootste angsten. Ik heb nog nooit "nee" gezegd tegen een schoolreisje maar ben er stiekum wel blij om dat mijn zoon in groep 8 zijn eind-kamp in een dorp om de hoek heeft, waar ze gewoon met de fiets naartoe gaan. Maar ook dan kan er wat gebeuren, dat realiseer ik me goed.
Maar toch lijkt de kans me relatief kleiner bij een uitje om de hoek! Ik kan me je verholen blijdschap over de locatie helemaal voorstellen!
mijn zoon is net terug vanuit diezelfde tunnel. Ik sta er altijd bij stil en ben blij als ze weer veilig thuis zijn, maar ik laat ze wel gaan.
behalve jaren geleden toen mijn zoon een feestje had buiten de plaats dus met auto`s vervoert moesten worden. Die dag ijzelde het en ben ik gaan vragen wat het plan was, want dat mijn zoon nu niet in een auto gaat zitten.Hadden ze helemaal niet overna gedacht en wilden eigenlijk gewoon gaan,maar hebben daarna toch een thuis feestje gegeven en na de terleurstelling van de kids was het toch een leuk feestje geworden
Ik ben echt een vreselijke moederkloek. Toen onze zoons nog op de basisschool zaten en op schoolreisje gingen vond ik het heel moeilijk om ze te laten gaan. Ik dacht altijd 'had ik ze maar weer veilig thuis'. Ik zei het niet tegen ze. Ik vond het vroeger als kind helemaal geweldig om op schoolreisje te gaan en dan zit je dus niet te wachten op een overbezorgde moeder die zegt dat je voorzichtig moet zijn.
Later naar het voortgezet onderwijs, oh, wat spannend, idem naar beroepsonderwijs en met het ov naar een andere plaats, dan de stap om op kamers te gaan.
Ik vind het zo moeilijk. Ik heb alle vertrouwen in mijn zoons. Ze lopen niet in zeven sloten tegelijk. Ze hebben verantwoordelijkheidsgevoel.
Maar goddank is er skype en zijn er mobieltjes.
Ik ben gewoon stapelgek op die knullen. Ik vond moeder worden best een hele klus, loslaten blijkt dus net zo moeilijk te zijn.
Net belde een zoonlief dat ie zich niet lekker voelde en dat hij naar huis wil komen. Ik mag me dus komende dagen uitleven en een zoon vertroetelen. Heerlijk! En tegelijk wil ik graag dat hij snel opknapt en gewoon weer lekker zijn gang kan gaan.
Mijn moeder is ook al zo'n moederkloek. Ik schuif het dus maar op mijn genen.
Vandaag het journaal op tv gezien. Ouders van kinderen die in die bus zaten en niet weten hoe het met hun kinderen is. Wat een verdriet, onvoorstelbaar groot. En ook 'waarom'? Zo zinloos.
VeggieMo
Dat gevoel van 'had ik ze maar weer veilig thuis' kan ik helemaal herkennen!
Ik vind loslaten ook moeilijk, ook al weet ik dat het nodig is...
Beide kinderen zijn in de bus naar Praag geweest en oudste ook naar Rome. Ik heb altijd een knoop in mijn maag als ze onderweg zijn. Afgelopen zomer zou oudste op de dag van de aanslagen in Oslo en omgeving zijn. Ook zoiets. Dan slaap ik gewoon niet meer! Maar ja, ik moet loslaten, maar dat gaat niet vanzelf, helaas.
Iedere keer als mijn jongens op kamp of schoolreisje gaan, vind ik het lastig. Vraag me ook vaak af; moet dit nou allemaal, die kinderen het halve land doorsleuren. Ik ben altijd weer blij als ze weer thuis zijn.
Mijn oudste zit nu op de middelbare en volgend jaar staat het eerste buitenlandse uitje op het programma, zucht, ik vind het vooruitzicht al afschuwelijk maar ik zie hoe erg mijn zoon er naar uitkijkt.
Ik heb vandaag met een brok in mijn keel naar het nieuws gekeken en probeer dan maar te denken dat dat de uitzonderingen zijn, toch.
Groetjes Yvonne
Ik denk dat je die angsten je hele leven mee sleept. Dochter vond het altijd nodig om te wintersporten en ging met zo'n bus naar Tjechie en Frankrijk en jongste zoon moest zonodig 3 x naar die verschrikkelijke Spaanse badplaatsten. Ze waren toen natuurlijk wel ouder, maar ik was ook altijd erg blij als er een sms-je binnen kwam van: GEARRIVEERD, alles oke!
Oudste zoon skypte van het weekend dat hij bijna een VIP is wat betreft zijn vliegmiles. Hij zit vaak meer in de lucht dan dat hij in z'n bed slaapt. Brrr...
Met schoolreisjes, toen e klein waren, was ik altijd bang dat er eentje verdronk!
Het is vreselijk wie het betreft en het media-circus maakt het er niet beter op, helaas. Krijg je dat ook nog over je heen.
Walgelijk.
Los daarvan waren mijn eigen ervaringen met dit soort schoolreisjes altijd een beetje van 'doelloos door een vreemde grote stad dolen zonder enig toezicht of doel. Kan me niet herinneren ooit iets erg leerzaams gedaan te hebben. Sowieso; skieen an sich. Moet dat nou echt? Mijn kind is motorisch niet de sterkste. Ook zoals op onze school 'survival-kamp' met groep 8. Denk ik nu al 'moet dat nou echt'. Moet het allemaal zo sensationeel en gevaarlijk zijn (iedere dwaas kan een survivalkamp beginnen, namelijk). Ik vind een jaar of 16 nog meer als jong genoeg voor dit soort zinloze excercities.
Met de middelbare schoolkeuze over een aantal jaren zal meespelen of ze pochen met ski-reizen en survivalkampen en fanatieke gymleraren heb ik het ook niet zo op. Zulke scholen vallen dan al eerder af.
En dan hebben we het nog niet eens over de kosten voor deze holle activiteiten.
En dan dit. De nachtmerrie voor elke ouder.
Ik heb diverse kinderen ook teruggehouden van schoolreizen omdat het te duur was en ik er het nut niet van inzag. Oudste mocht niet mee naar Normandie/Parijs en van het uitgespaarde geld zijn we met z'n allen in die periode 1 week weggegaan naar Cornwall. Een reis naar Frankrijk in een streek waar het kind met ons al was geweest mocht ook niet en in wintersport hebben we nooit geinvesteerd. Goedkoper en dichter bij huis mocht wel. We hebben echter als gezin met 4 kinderen toch altijd een kampeervakantie in het buitenland gecombineerd met bezoeken aan bezienswaardigheden. Zodra ze ouder waren en zelf hun reizen moesten bekostigen zijn ze inderdaad gaan Eurorailen en eentje heeft ook een complete wereldreis gemaakt. Als ze zo ver zijn dan halen ze er ook veel meer uit dan wat er uit een schoolreis wordt gehaald. Maar zolang de ouders niet het lef hebben om massaal NEE te zeggen is het einde van dit soort onzin niet in zicht.
Ik heb zelf geen kinderen. Maar het verbaast mij om te horen waar 'schoolreisjes' tegenwoordig wel niet allemaal heen gaan. Er zullen toch best ook ouders zijn waarvoor dat allemaal te duur is?
En natuurlijk kan er dicht bij huis ook iets verschrikkelijks gebeuren. Maar toch was, na de schrik om dat vreselijke ongeluk, een van de eerste dingen die ik dacht: "waarom gaan basisschoolleerlingen in hemelsnaam met de school naar wintersport?"
Kind, ik loop elk jaar weer te janken als ik van de bus terug naar huis loop. De kinders met rode konen meteen al aan hun snoep, als de motor nog niet eens gestart is, moeder die naar de zakdoelen grijpt....toen de oudste dit jaar 3 dagen naar Ameland ging vloog ik de eerste dag tegen de muren op.
Ieder jaar neem ik me voor géén tranen te plengen en ieder jaar bler ik in de gang thuis watervallen lang!
Thuishouden, dat zal ik pas doen als het echt et gek wordt. Ik hou ze wel thuis van kinderfeestjes waarbij kinderen zonder diploma hun verjaardag in het zwembad vieren, en dergelijke.
Je angst is terecht. Er kan veel mis gaan op een schoolreis. Ook voor leerkrachten is het stressvol. Je blijft kinderen tellen tot je een ons weegt. Opgelucht dat ze allemaal weer heelhuids in de bus zitten. Voor moeders en leerkrachten hoeft het niet maar de kinderen genieten!
Nooit thuisgehouden bij zoiets. Wel zelf meegegaan! Of de man. Vaak zijn er ook ouders nodig. Maar vandaag is zoonlief naar de Efteling geweest. Met zijn tante. Mijn zus. Hij had niets mee, behalve zijn bankpas die ook als OV pas dient. Heb ik begrepen. Maar wel goed ingesmeerd met factor 50. Na verbrand te zijn geweest in Mexico, op een werkgerelateerd reisje. Ook al zo spannend! Hij is 21. Viel met zijn neus in de boter dat het bedrijf 25 jaar bestaat! Tja we kunnen óverbezorgd zijn, of ónder!
Ik hoef me er nu niet meer druk om te maken. Maar je hebt gelijk, je bent altijd blij als ze weer thuis zijn.
School reisje, ik ging altijd mee, toen nog geen wildwaterbanen of een achtbaan.
Nee toen waren de attracties nog van hout en ijzer.
En je kon lelijk vallen op dat harde spul. Hans
Wat leuk dat je meeging Hans!
Ik was zelf geen fan van schoolreisjes. Zeker niet als er ergens geslapen moest worden. Ik was ook niet zo happig op de schoolreisjes van dochterlief. Maar zij vond het juist altijd helemaal geweldig. Gelukkig kan zij (nog steeds) wel makkelijk van huis.