Zorg voor hulpbehoevende ouders
Zelf heb ik er nog niet direct mee te maken, maar mijn man al wel: ouders die ouder worden, en hulpbehoevender. Dat maakt het onderwerp zorg voor hulpbehoevende ouders actueel.
Zijn ouders zijn in de tachtig, en inmiddels krijgen ze dagelijks thuiszorg. Ze zijn voorzien van een rollator, een scootmobiel en een traplift.
Vooral die traplift is een uitkomst, want zo wordt de eerste verdieping weer bereikbaar. En ik ben verbaasd dat zo'n traplift zo gemakkelijk geïnstalleerd kan worden. De trap van mijn schoonouders is namelijk best smal, en er zit een bocht in! Maar volgens mijn schoonvader had 'de meneer van de traplift' het ding er binnen no time in zitten.
Zorg voor hulpbehoevende ouders: Kinderen verspreid over het land
Mijn schoonouders hebben vier kinderen die verspreid over het hele land wonen. Eentje zelfs in België. Wij wonen zelf op ruim een uur afstand, maar het geluk wil dat ze op de route naar het werk van mijn man wonen. Elke woensdag logeert mijn man nu bij zijn ouders. Zo weten zij zich elke week verzekerd van bezoek, en voor mijn man is het fijn om even te kijken hoe alles gaat. Mijn schoonvader fungeert als mantelzorger voor mijn schoonmoeder.
Mijn ouders zijn nu nog fit
Ik bof natuurlijk dat mijn ouders nog fit zijn. Mijn vader is van 1940 en mijn moeder van 1946. En ze doen wat ze kunnen om zelf bij te dragen aan een goede gezondheid: ze fietsen en wandelen bewust veel om in beweging te blijven, en gaan één keer per week zwemmen.
Mochten ze ooit hulp nodig hebben, dan woon ik natuurlijk heel erg dichtbij sinds onze verhuizing naar mijn vroegere ouderlijk huis. Dat is enerzijds natuurlijk heel makkelijk, anderzijds kan het misschien ook extra belastend zijn. Dat weet ik niet, en zal de tijd moeten uitwijzen. Ik zie er het liefst de voordelen van!
Mantelzorger zijn
Elke week logeert mijn man een nachtje bij zijn ouders. Mijn schoonvader is inmiddels mantelzorger voor mijn schoonmoeder, en mijn man ondersteunt op zijn beurt weer zijn vader met zijn wekelijkse bezoekjes. Voor mijn schoonvader is het een fijn vast punt in zijn week. Hij gaat dan bijvoorbeeld altijd graag even met mijn man naar de supermarkt. Of naar een doe-het-zelf zaak, want mijn schoonvader is gek op klussen.
Mijn ouders zijn nog in goede gezondheid en wonen aan de andere kant van het huis, dat in tweeën is gesplitst. Vroeger woonde mijn oma in het deel waar ik nu woon. Toen mijn oma dementeerde was mijn moeder haar mantelzorger. De kans is groot dat ik op mijn beurt in de toekomst de rol van mantelzorger krijg.
Dat is ook wat de overheid wil: een participatiemaatschappij, waarin mensen zoveel mogelijk zelf doen. Dat is goed voor de schatkist! Als mensen informele hulp inschakelen zoals de buren of opa en oma, kan er bezuinigd worden op de formele hulp.
#ikbenerevenniet
Maar de organisatie Women Inc. maakt zich zorgen dat dit ten koste gaat van vrouwen. Want al dat mantelzorgen voor bijvoorbeeld hulpbehoevende ouders is allemaal goed en wel, maar het wordt meestal door vróuwen gedaan. En ze zijn bang dat vrouwen in de knel komen. Daarom zijn ze de campagne #ikbenerevenniet gestart.
De bedoeling van de campagne is stil te staan bij de vraag: wie is er verantwoordelijk voor de zorg voor anderen? Women Inc. vindt dat het antwoord: 'Wij allemaal' moet zijn. En niet: 'De vrouwen!'
Voor wie zorg jij allemaal?
Women Inc. roept je daarom op om op 1 mei na te denken over wat voor jou de ideale werk - zorg verdeling is. En ze vragen je om die dag je onbetaalde zorgtaken aan een ander over te laten.
Dat laatste vind ik dan weer niet zo'n goed idee. Want daar lijden de mensen onder die zorg nodig hebben, zoals hulpbehoevende ouders! Bovendien, mijn man werkt ook de hele dag hard, en hij kan niet zo maar vrij nemen omdat ik een dagje niks doe. Als ik er over nadenk ben ik eigenlijk heel tevreden met onze taakverdeling.
Hoe verdelen anderen de taken?
In onderstaand filmpje praten stellen over hun taakverdeling:
Wil je meer weten over de #ikbenerevenniet campagne?
Op de speciale website Ik ben er even niet vind je informatie en achtergronden over deze campagne. Interessant en leuk om te lezen!
Huisvlijt bezoekers over hulpbehoevende ouders en mantelzorg
- Hahaha! Ik ben er even niet??? Wie droogt mijn verkering af na het douchen? Wie helpt ‘m met aankleden en wie geeft ‘m de juiste pillen? Ik kan zijn zus bellen maar dat zien ze beiden niet zitten, vrees ik. (Nicky)
- Mooi initiatief! Ik sta hier dus ook volledig achter. (Timothy)
- Geweldige campagne over hulpbehoevende ouders en mantelzorg. Goed om hier bij stil te staan. Pfff de rolverdeling hier.. Man jaagt en vrouw zorgt voor het nest ja hier komt het wel op neer. Alleen jaagt de vrouw ook wel eens. Het is veel en niet altijd makkelijk en kan hier nog een heel verhaal over tikken maar het is zoals het is. Voor nu ;-) (Nesrin)
- Mooi dat dat kan voor jullie om zo onder een dak te wonen. Ik roep zelf wel eens dat als ik hulpbehoevende ouders krijg, (of een van de twee) ondersteuning nodig hebben, dat ik een huisje achter op de tuin laat zetten ( granny-annex), maar het is in de praktijk misschien zwaarder dan je denkt. Voorlopig heb ik al genoeg aan de zorg voor jonge kinderen, huishouden, man, kat en baan. Ik bemerk bij mezelf dat ik betwijfel of ik de zorg wel los kan laten op 1 mei. Ik weet dat nog iets moet doen voor het werk (kan niet eerder) en zo weet ik nog wel een paar meer dingen die nog staan te wachten om gedaan te worden. Het initiatief vind ik erg goed, nu besef ik dat loslaten en vrije momenten inplannen heel moeilijk is, maar daardoor des te belangrijker. (Anita Willems)
- Belangrijk onderwerp, dank voor de aandacht ervoor! Ik heb mensen helemaal kapot zien gaan aan mantelzorg, niets aan. En wat onze geliefde overheid *kuch* wil kan uiteindelijk ook helemaal niet: iedereen (liefst full-time) aan het werk, goed voor je eigen gezin zorgen en voor je oma, zieke zus, buurman, je gehandicapte kind etc. Dat gaat ‘m niet worden…. Huishoudelijke taken moet iedereen m.i. naar eigen inzicht verdelen, maar dan wel zo dat alle partijen ermee kunnen leven. Anoniem hierboven voelt zich blijkbaar een slaaf van haar gezin, en da’s niet fijn, toch? Fijn dat je ook aangeeft dat veel mannen zich de blubber werken. Mijn dierbare echtgenoot doet dat zeker, en jouw man duidelijk ook. Hoeraatje voor onze kerels! -geef dat laatste maar aan hem door als je wilt;). (Carolina)
- Mantelzorg vind ik een lastig onderwerp. Ik vind het een prachtige gedachte, maar die alleen door de overheid gestimuleerd wordt omdat ze dan minder geld hoeven uit te geven. Ik ken een heel aantal mantelzorgers (zowel vrouwen als mannen) en voor een aantal van hen is het echt een hele zware taak naast hun werk en gezin. Voor de meeste van hen is het meer iets dat hen overkomt dan dat ze besloten hebben 'Heej ik wordt mantelzorger voor mijn hulpbehoevende ouders.' Nu met het PGB en de chaos er omheen wordt het voor een aantal van hen echt schrijnend omdat de zorg die eerst betaald werd, nu niet betaald kan worden en de mantelzorgers zich verplicht voelen om (met de gedachte dat het tijdelijk is totdat het pgb uitbetaald wordt) die taken erbij te nemen. Ik heb plaatsvervangende schaamte dat dit soort dingen in zo’n rijk land zo slecht geregeld zijn. Binnen ons gezin hebben we een klassieke verdeling, die,als het zo uitkomt, weer herverdeeld wordt. Dit heeft vooral te maken met het feit dat mijn man in de scheepvaart zit en regelmatig weken niet thuis is. (Spaarmoeder)
- Ik ben zo’n 15 jaar mantelzorger geweest voor mijn hulpbehoevende ouders: eerst van mijn vader en later van mijn moeder. Omdat partner en ik een eigen bedrijf aan huis hebben heeft dat nooit veel problemen gegeven. Als ik overdag weg was ging ik ‘s-avonds aan het werk. Partner is erg handig in het huishouden ( met dank aan mijn schoonmoeder) en deed wat nodig was (koken, boodschappen, wassen etc.) Hij is ook nog een aantal jaren mantelzorger van zijn moeder geweest! Een van mijn zussen (ambtenaar) kon regelmatig betaald verlof krijgen om mantelzorg te verlenen! (Thea )
- Ik ben samen met mijn ouders mantelzorger voor mijn opa van bijna 100. Al doet mijn moeder het meeste, mijn vader werkt fulltime. Ik denk persoonlijk dat bepaalde zorg juist niet goed is om over te nemen als mantelzorger. Sommige dingen moet je uit handen geven om het ook als mantelzorger vol te houden. Ik begrijp het standpunt van de organisatie wel maar vind het onzinnig als er een goede taakverdeling is onderling. Als de man al fulltime buitenshuis werkt en de vrouw niet dan is het in mijn ogen logisch dat zij meer taken oppakt. Als beide partijen er maar tevreden over zijn. (Madelon)
- Onze taakverdeling is heel traditioneel, in alle opzichten behalve dat ik er ook buitenshuis (veel uren) bij werk. Voor het huishouden ben ik in de praktijk de eindverantwoordelijke. En hoewel ik dat jarenlang helemaal niet erg vond, merk ik dat het me langzamerhand in gaat branden. Waarom moet ik er een compliment voor geven als iemand anders eens een vaatwasser uit ruimt? Waarom komt men om 6 uur vragen wat we eten, in plaats van om half zes vragen wat men kan doen om de maaltijd voor te bereiden? Het zal de leeftijd zijn, maar ik ga geloof ik maar eens staken. Ik kan niet anders concluderen dan dat andermans vrije tijd belangrijker is dan die van mij *einde klaagzang* (Loonlijstmama)
- Hm… ik vond het filmpje best een beetje confronterend op sommige vlakken. De man doet hier echt wel meer dan een aantal mannen in het filmpje, maar ik ben (voel me) wel de eindverantwoordelijke. Gewoonlijk zorgt de man 2-3 dagen per week voor zoon. Maar instoppen / vroeg opstaan doe ik echt veel vaker. Boodschappen en was wil ik echt als eigen taken (want veel goedkoper uit en geen gekrompen truien). Het huishouden komt op dit moment voor een groot deel op mij neer, hoewel de man wel vaak kookt. Ik ga het er hier toch nog eens over hebben. Want weet je… het is gewoon belangrijk! Niet alleen dat hij het zelf kan, maar ook als voorbeeld naar zoon. Overigens ben ik heel blij dat de man de zorg voor zoon deelt. In mijn optiek leert een zoon van zijn vader over hoe hij een jongen / man kan zijn. En daarbij is het belangrijk dat er voldoende tijd samen gespendeerd wordt en dat er door een vader gezorgd en opgevoed wordt. (Bespaarzuinig)
Leestips hulpbehoevende ouders
- Langer thuis blijven wonen
- Ouder worden.
- Deurhanger niet storen zelf maken
- Zorgzwaartepakketten
- Zorgrobot voor ouderen
Hoe zijn jullie ervaringen met zorg voor hulpbehoevende ouders?
Hier ook nog geen ervaring mee, maar ik ben zeker dat we zullen doen wat we kunnen.
Wij wonen vlakbij mijn schoonouders en een 45min van mijn ouders, geen super verre afstand maar om meermaals gaan te doen loopt dat toch al snel op he, maar we zien wel. Ik ben zelf nog jong dus mijn ouders zijn ook nog niet op leeftijd ofzo :-)
Ik heb er al eens een blog aan gewijd, maar ik pas ervoor. Het klinkt heel hard maar we hebben geen contact met mijn schoonouders en mijn moeder heeft de afgelopen jaren haar neus amper laten zien.
Ik verzorg nog liever de oude buurvrouw.
mijn moeder woont dichtbij en mijn schoonouders op 45-60 min. Dat wordt en is een probleem. Manlief rijdt al 200 km per dag omdat het leerlingvervoer wegbezuinigd is en dan is 45min -60 min heen en terug sávonds ver voor als er ineens iets is....
En dat beginnen ze nu ook te merken. Jaren terug zijn we daar al voor gaan waarschuwen omdat ze ver van alle kinderen en familie zijn gaan wonen. Maar hoe dat nu op te lossen geen idee.............
Wat lief dat je man in ieder geval 1 dag in de week langsgaat en blijft slapen. Goed om wat langer dan een uurtje te blijven en zo ook te kunnen signaleren waar ze echt hulp bij nodig hebben. als je op visite gaat zie je toch alleen maar kleine dingetjes. Blijf je langer dan merk je bijv. dat ze moeilijker in bed of bad kunnen stappen.
Mijn moeder woont hier maar 20 minuten vandaan maar ik zou haar veel dichter bij willen hebben! Nu is ze ng mobiel maar ik ga haar zeker verzorgen als dat nodig is, ze heeft mij toch ook altijd goed verzorgd.
Ik vind het ook lief van hem. En het geeft mijn schoonouders een vast punt in de week, waarop ze weten dat hij komt.
Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden op 80 jarige leeftijd, is wel ziek geweest de laatste jaren, maar met hulp van mijn moeder en thuiszorg zijn ze behoorlijk zelfstandig gebleven. Nu mijn moeder alleen is merk je pas hoe hun rolverdeling gaat opspelen: ze kan geen autorijden, durft niet meer te fietsen, loopt niet zo heel goed meer, heeft wel een rollator, aar durft niet aan de scootmobiel, heeft nooit iets aan de financiën gedaan, snapt er ook helemaal niets van, heeft nooit een computer aangeraakt en gaat dat op 81 jarige leeftijd ook niet meer leren. Op zich is ze een zelfstandige vrouw, maar heeft nu hulp nodig op al die gebieden, helaas. Maar het is niet anders. Ze heeft 7 kinderen door het hele land wonen, wij wonen in Duitsland, onder de Achterhoek, er wonen kinderen in Friesland en Drenthe en Zeeland, zelf woont ze in het noorden van het land. We hopen dat ze in het midden van het land gaat wonen, in een serviceflat, zodat ze bereikbaarder is. Ze is veel alleen en wil best bij meerdere ouderen wonen. Wij halen haar regelmatig op voor een paar dagen, maar ze heeft ook kinderen die haar zelden of nooit bezoeken. Helaas. Als ze lichamelijk hulp nodig gaat krijgen, zal er een oplossing moeten worden gezocht, bij ons kan ze niet wonen, want dan zou ze moeten emigreren en ze spreekt geen Duits. Ik vind het best moeilijk, maar we zijn er ook niet op ingesteld om oude ouders in huis te nemen.
Ik vind het ook ingewikkeld. En tegelijkertijd wil de overheid geloof ik juist steeds meer mantelzorg. Ergens gaat dat toch knellen? Vrouwen moeten van de overheid ook steeds meer uren buitenshuis werken…
Mijn moeder doet veel voor haar vader van bijna 92. Tot vijf jaar geleden ook voor haar moeder (die overleed op 86 jarige leeftijd).
Het is een bezigheid die volgens mij niet altijd serieus wordt genomen door de omgeving. Mijn moeder is 2 ochtenden in de week bij haar vader om huishoudelijk werk te doen. Als hij naar het ziekenhuis moet, is zij z'n taxi. Ze doet het zonder klagen en morren maar van haar broers plus aanhang komt er niet altijd even veel waardering. Ze vinden het maar gewoon, op 1 schoonzus na.
Mijn opa krijgt niet veel bezoek maar hij houdt er ook niet van. Al vind ik het zelf wel sneu voor hem en vooral vanuit mijn neven en nichten zou er meer sjoechem mogen komen. Mijn opa is een man waar je een beetje doorheen moet prikken, door die Friese koppigheid van hem. Ik kom er iedere maandag met mijn dochtertje van 2 jaar. Die geeft opa een high five en nu doet hij dat dus zelf ook als mijn moeder binnen komt. Zie je het voor je een man van 92 die staat te 'high fiven'? ;) Stiekem geniet hij toch en hij vindt het soms ook echt niet leuk als mijn moeder een keer niet kan komen. Het is toch ook een sociaal contact, ookal roept hij om het hardst dat hij niet zo zit te wachten op bezoek.
Ik heb hoe dan ook veel respect voor mantelzorgers. Ik dacht nooit dat ik het zelf zou doen, maar ik denk toch wel dat ik het doe als mijn ouders oud en hulpbehoefend zijn. Van mijn broertje uit zie ik het niet gebeuren om verschijdene redenen (overigens zonder boze gevoelens daarover).
Wat ik nog veel moeilijker vind is de positie waarin ouderen geplaatst worden. Ze worden afhankelijk van eventuele "goedwillende" zorg van kinderen, andere familie of zelfs buren als het aan de regering ligt. Kritisch zijn op zorg van buiten is al moeilijk maar naar je kinderen toe zeggen dat je bepaalde zaken liever anders wilt is helemaal lastig want je mag immers blij zijn dt ze komen helpen. Dan de kinderen die de zorg moeten leveren, meestal zijn dat dan de dochters als die er zijn en die zijn dan zelf zo ook ong. 50-60 jaar, moeten doorwerken tot 67 jaar, het liefst ook nog oppassen op kleindkinderen omdat de kinderopvang voor hun kinderen onbetaalbaar wordt en als het even kan ook nog aan hun oudere buren mantelzorg leveren. Hoe hadden ze in Den Haag gedacht dt deze mensen
dat allemaal moeten plooien. Van een eigen sociaal leven blijft dan helemaal niets meer over en roofbouw plegen op jezelf ligt dan wel op de loer. Maar het ergste vind ik dus dat ouderen in een wel heel afhankelijke positie worden gemanouvreerd hoe graag de meeste kinderen het misschien ook zullen willen doen. vr. groet Leon
Ik vond het heel zwaar toen mijn moeder nog leefde. Studie, werk, een leven en een huishouding opbouwen, de zorg voor mijn geliefde én voor mezelf. En ik ben / was aangewezen op het OV, zodat ik - ondanks dat ouders maar op 15 km afstand woonden - toch elke keer een uur heen en een uur terug kwijt was. Ik zou dat nu niet meer op kunnen brengen. Ook omdat de verhoudingen nog slechter zijn geworden dan toen(en ik me nu minder aantrek van hoe het hoort dan 30 jaar geleden), maar zeker ook omdat ik het gewoon niet meer zou trekken - er zijn tijden dat ik blij ben dat ik alleen maar mijn baan volhoud!
Jouw man heeft een jonge vrouw!?
Doordat mijn moeder 47 was toen ze mij op de wereld zette, had ik altijd een oude moeder. De mensen op het dorp vroegen of ik haar eerste kleinkind was. Niet dus.
Toen ik ouder werd, noemde ik tegen niemand ooit de leeftijd van mijn moeder, want mensen rekenden mij dan veel ouder.
Altijd iedere week uren op bezoek bij mijn moeder. Mijn vader overleed toen ik 20 was. Ik kreeg nog een tijdje een voogd (erfenis)
Al diet tijd, die tijd. Toch deed ik het iedere weekend op bezoek.
Ik was bij haar toen ze toch onverwachts overleed, ik reanimeerde. Drie maanden later kreeg ik een burn out.
Ik dacht dat ik na een mislukte reanimatie wel verder kon met mijn leven. De impact die ouders op kinderen hebben, is enorm.
Ik ben inderdaad jonger dan mijn man. Jij moet haast wel een verrassing geweest zijn voor je moeder op 47-jarige leeftijd. Het moet zwaar voor je zijn geweest om zo jong al die zorg te moeten dragen… Ik voel met je mee.
Mijn moeder heeft altijd haar ouders verzorgd. Nu verzorgd ze haar zwaar dementerende man. Inmiddels zit hij in een verpleeg tehuis in onze woonplaats (15 km verderop) maar elke dag is ze bij hem, geeft hem eten, gaat met hem naar buiten etc etc. Op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik haar graag in onze woonplaats wil hebben, ze is er toch al elke dag om haar man te bezoeken en ik rijd geen auto. Nu woont ze in een 55+ woning bij ons in de straat.Ik wilde graag dat ze het nu deed nu ze nog goed en gezond is dan wanneer ze hulpbehoevend wordt en dan gedwongen moet verhuizen. Binnen een zeer korte periode heeft ze een heel sociaal netwerk opgebouwd wat anders niet meer had gekund. Had ik veel eerder moeten doen roept ze dan ook. In feite kan ik zeggen dat ze meer niet dan wel thuis is :-) Het is ideaal dat ze zo dichtbij woont. We kunnen niet bij elkaar naar binnen kijken en lopen de deur niet plat bij elkaar maar zodra er iets is ben ik binnen no-time bij haar. Is ze ziek maak ik haar huisje schoon en doe de boodschappen. Heb ik teveel gekookt dan brengen we een portie naar oma. En samen helpen mijn moeder en ik dan weer haar hulpbehoevende buurvrouw.
Ingrid
Ik vind het ook knap van je moeder dat ze nog weer helemaal een sociaal netwerk heeft opgebouwd op haar leeftijd. Dat lijkt me nog best lastig. Het klinkt als een hele fijne oplossing voor iedereen!
Ik wil best helpen tegen die tijd, maar ik ga mezelf geen moeder theresa maken (mijn vader is bijzonder dominant en bovendien een hypochrondiër) en ook ga ik niet ruziën met mijn zus (waar ik geen contact meer mee wil). Mijn schoonmoeder neem ik desnoods in huis als het niet anders is. Voor haar doe ik alles wat nodig is tegen die tijd. Gelukkig zijn ze vooralsnog gezond, itt tot mijn vrienden die allemaal ernstige dingen krijgen de laatste weken!
Wat bijzonder dat je zo'n goede band hebt met je schoonmoeder dat je alles voor haar zou doen! Dat hoor je ook niet elke dag. Ik hoop dat ik later ook zo'n goede band zal hebben met mijn toekomstige schoondochters.
Helaas heb ik het afgelopen jaar onverwacht veel voor mijn ouders moeten zorgen, mijn vader lag ruim 6 mnd in diverse ziekenhuizen en werd zo vaak geopereerd dat wij werkelijk daarvan de tel kwijt waren, toen bleek mijn moeder (pas 66) beginnende alzheimer te hebben(wat nog niet bekend was), wat nu ws door oa het wegvallen van mijn vaders aanwezigheid, spanning zorgen en stress een verergerd beeld gaf,, ze was erg in de war en zorgde niet goed voor zichzelf,viel kilo's af,huis verslonsde, had weinig besef van dag of nacht en belde mij bv 27 x, allemaal zeer heftig.
Ik, en mijn gezin, wij hebben die tijd dus veel voor mijn ouders, met name mijn moeder moeten zorgen.
Nu is mijn vader weer thuis en heeft mijn moeder emdicijnen voor alzheimer, maar zijn aanwezigheid, en sturing in de dagelijkse gang van zaken geeft haar weer richting en houvast in het leven en het gaat nu weer goed en ze zijn weer helemaal zelfstandig.Gelukkig wonen ze dichtbij.
Poeh, wat een heftig jaar zal dat geweest zijn. Maar wat fijn dat dat ze nu weer op orde zijn zeg. Dat geeft moed: dat het toch nog weer goed kan komen, ook op hogere leeftijd.
Mijn ouders zijn hulpbehoevend. Ik heb geen broer of zus dus sta er alleen voor. Af en toe best lastig terwijl ik zelf een gezin met 5 kids heb en alles wat daar bij hoort.
De huishoudelijk hulp is gehalveerd dus bezwaarschrift schrijven, dingen regelen met de @#$!#@$# apotheek (gaat veel fout)naar ziekenhuisafspraken brengen, meedenken over dingen, 1 keer per week boodschappen doen....
Mijn vader is licht dement, maar dat gaat zoals alles bij het oude blijft, hartpatient, diabeet. Mijn moeder osteoporose, heeft een herseninfarct gehad met blijvende gevolgen, loopt dus met rollator, vaatproblemen enz.
Maar ja, het zijn en blijven je ouders. De thuiszorg komt iedere dag voor medicijncontrole (vader) en aankleden(moeder) dus er is wel aanloop iedere dag. Maar ze redden het tot nu toe. Boodschappen doe ik sinds een paar weken omdat mijn moeder in ene slechter kon lopen.
Nelly
Nelly, dat lijkt me behoorlijk zwaar voor jou! Zeker als je ook nog zelf een gezin hebt met vijf kinderen. Maar wel fijn voor je ouders dat je er voor ze bent, hoewel het natuurlijk ook voor jou haalbaar moet blijven.
Wij hebben een boerderij, ik heb mijn schoonvader nooit gekend, mijn schoonmoeder woont bij ons in. Voor we trouwden hebben we een dubbelhuis laten bouwen. Voor haar fijn dat ze op haar vertrouwde plek kan wonen, ze kan goed in beweging blijven, helpt mijn man nog dagelijks bij kleine klusjes tijdens het melken(ze is 83!).
Ze heeft vroeger ook haar schoonmoeder verzorgd die bij hen inwoonde, hielp veel mee op de boerderij en heeft twee kinderen. Mijn schoonzus woont ook vlak bij ons. Ik snap niet hoe ze dat vroeger gedaan heeft. Ze heeft nu nog geen zorg nodig, als dat wel het geval wordt, is het handig dat ze in hetzelfde huis woont, we kunnen binnendoor naar elkaar toe. Het is gelukkig niet zo dat ze de deur bij ons plat loopt, want ik ben wel erg op mijn privacy gesteld. Anderzijds was het ook heel handig toen de kinderen nog heel klein waren, ik heb vier kinderen, elk jaar 1, en dan met boodschappen doen, had ik altijd oppas! En nu 's avonds ook nog wel.
Mijn ouders hebben ook nog geen zorg nodig, mijn vader is 67 en mijn moeder 61, maar, de leeftijd zegt niet altijd wat.
Het kan inderdaad twee kanten op werken, als je zo dicht bij elkaar woont! Bij ons is er een wandje geplaatst tussen de tussendeur, dus we kunnen niet binnendoor bij elkaar komen. Maar eventueel kan dat wandje makkelijk verwijderd worden.
Vanaf mijn achtiende waren mijn ouders regelmatig zo ziek dat ze zorg nodig hadden.Mijn ouders waren zng. "oudere ouders". Maar nu is het vrij gewoon om tegen je veertigste nog een kind te krijgen.
En dan hoop ik maar dat die ouders heel lang gezond mogen blijven.
Ik heb overig nog geen dag spijt gehad. Al was het ( vooral achteraf gezien) soms best zwaar gezien ik ook drie kinderen en een baan had.
Nu komen mijn schoonouders ( die hier bij het huis wonen) op de leeftijd dat er meer zorg nodig is.
Ik beb bereid om veel voor ze te doen, maar heb besloten dat directe persoonlijke verzorging zoals wassen en verschonen niet voor mij is. Daar is onze band de laatste 25 jaar toch echt niet goed genoeg voor geweest.
Wat me meteen weer een schuldgevoel geeft omdat mijn man dat moeiteloos voor mijn ouders deed.
Waar hij overigens heel erg goed mee overweg kon.
Dingen als de was, poetsen, zaken regelen,vervoer, ziekenhuis of doktersbezoek e.d. doe ik graag voor ze.
We komen er samen wel uit.
Heel belangrijk vind ik dat ik de kouwe kant ben en dat mijn man dus belangrijke beslissingen met zijn ouders neemt. Dan ben ik er alleen op de achtergrond.
Fijn dat je er met een goed gevoel op terug kijkt! Dat geeft toch een positief beeld van mantelzorg.
Ik kan me voorstellen dat een goede band belangrijk is voor persoonlijke verzorging. En het klinkt alsof je heel veel voor je schoonouders doet!
We zijn overigens beide enig kind dus veel keuze is er dan niet.
Interessant artikel, ben mijzelf de afgelopen weken erg aan het inlezen wat betreft thuiszorg